Rompertje

Ieder jaar neem ik met interesse en vooral enorm plezier kennis van de bekendmaking van de IgNobelprijzen. Gebeurt in Amerika en die prijzen zijn er voor wetenschappelijk onderzoek en uitvindingen waarmee doorgaans niets gedaan wordt. De aanpak is echt serieus, maar we moeten er vooral om lachen.
Dit jaar viel me een uitvinding op van een Iraanse ingenieur: de luier-verwisselmachine. Kan zo in productie worden genomen, maar niemand wil eraan. 
Natuurlijk begrijpen we dat: het verwisselen van een luier hoort bij de intieme interactie tussen ouder en kind. Ik geef toe dat ik het niet zo vaak gedaan heb, maar als dat wel het geval was, sprak ik tijdens die handeling intens met de baby, ook om me af te leiden van wat ik aan het doen was. Waren idiote zinnetjes als: “Zoooo, je hebt goed je best gedaan!”
De luier-verwisselmachine van de Iraanse ingenieur lijkt op een vaatwasmachine. Fors ding dus. Toch lijkt het me een aantrekkelijk cadeau voor op kraamvisite. Ik bedoel: je staat dan wel met iets in je handen. Wat anders dan een rompertje of rammelaar.
Uiteraard dacht ik sterk aan een eigen uitvinding waarover ik een paar jaar geleden schreef: De Thomas. Het apparaat bestaat alleen nog in theorie, maar het wil niet uit mijn gedachten. Het heeft de vorm van een elegante kast. Je stapt erin na het douchen en wordt droog geblazen. Hoef je niet zo saai met een handdoek in de weer. In De Thomas klinkt muziek naar keuze. Deze week hoorde ik verouderingsdeskundige Andrea Maier zeggen dat je je ook moet bewegen tijdens dagelijkse handelingen, bijvoorbeeld op één been je tanden poetsen. De Thomas vraagt om die verfijning: dat je er op één been in kunt staan. Wordt hij wel wat groter van.