Saxofoon

Afgelopen weekend las ik een interview met Marjan van Loon, topvrouw bij Shell Nederland. Wanneer gingen we het trouwens hebben over topmannen en topvrouwen? Voorheen waren het directeuren en bestuursvoorzitters, maar ineens moest er het woord `top’ bij. Heb die toevoeging altijd vervelend en vreemd pretentieus gevonden. Alsof er een orde is in onze toch al uit elkaar spattende samenleving, je hebt gewone mensen en topmensen, dus doe je best. In mijn omgeving zijn ook topmannen en topvrouwen die verder niemand kent, behalve de mensen in mijn omgeving natuurlijk. 
Als Marjan van Loon in een televisieprogramma optreedt, heeft ze zelden de uitstraling van een topvrouw, niet alleen omdat je in alles wat ze zegt, Helmond blijft horen. In het interview bleef ik ook haken bij de mens die de topvrouw is, bijvoorbeeld wanneer ze zegt dat haar gezin een heel normale familie is: “We kijken lekker naar Wie is de Mol.” 
Het gaat nog verder, want haar wordt gevraagd hoe ze haar vrije tijd besteedt. Ze wandelt iedere dag een uur met een vriendin, zit bij een leesclub, kookt graag en speelt saxofoon in een theaterorkest, ja, nu in de lockdown even niet. En dan ook nog Shell Nederland leiden, toch geen benzinepomp aan een B-weg. Ze zegt: “Als je ergens van geniet, maakt het niet veel uit hoeveel uur je erin steekt. Je moet zorgen dat je dingen doet die je leuk vindt. Dan heb je het nooit druk.”
Het lukt niet iedereen alleen maar dingen te doen die je leuk vindt, maar toch, ik vind het leerzame en inspirerende informatie, vooral omdat ik mezelf veel te vaak hoor zeggen dat ik ergens geen tijd voor heb, terwijl ik toch alles `leuk’ vind wat ik doe. Misschien zit het ‘m in dat genieten.