Sfeer

Het is echt niet nodig alles te begrijpen. Dat besefte ik gisteren weer toen ik in deze krant las over het beleid van de NPO, een gesprek met directeur video Frans Klein. Toen ik het uit had en tijdje naar buiten had gekeken zonder iets te zien, merkte ik dat er twee dingen waren blijven hangen. Het eerste: de houdbaarheid van mensen. Ging over het nieuwe praatprogramma van Khalid Kasem en Sophie Hilbrand. Hun voorgangers bleken niet houdbaar, maar zij wel. Is investeringsbeleid. Zie je, daar haak ik af, ik snap het niet, terwijl ik me verzet tegen de opvatting dat mensen houdbaar zijn.
Het andere is: het type Sven. Klinkt Ikea-achtig. Daar hebben veel dingen Zweedse jongensnamen. Misschien ook namen van meisjes, maar dat weet ik niet, want ik heb mijn leven zo geregeld dat ik nooit meer naar Ikea hoef. Kan dus ook niet meer zeggen: “Jongens, alles wat na het eten op jullie borden is blijven liggen, moet in de Björn. Ja, links naast het aanrecht.”
Met het type Sven bedoelen ze in Hilversum een presentator/interviewer die op Sven Kockelmann lijkt. Die willen ze graag. Dan zou ik dus Sven Kockelmann zelf vragen, maar misschien is dat te kort door de bocht.
Ze hebben het een tijdje met Astrid Joosten en Paul de Leeuw geprobeerd. Volgens Frans Klein was dat “om de vrijdagavond sfeer te geven”. Die sfeer is blijkbaar niet meer nodig, anders begin je niet over het type Sven. Ik hoor hem dikwijls op de radio, Sven Kockelmann, en heb dan medelijden met zijn gasten: “Hoezo een bloemencorso in Bemmel? Zijn er al niet genoeg bloemencorso’s? Ja, ik begin er niet over. Dat doet u.”
Misschien is het de bedoeling dat we na het optreden van het type Sven opgelucht aan het weekend beginnen.