Sober

Mijn moeder was geen culinaire hoogvlieger, maar hield wel van avontuur. Herinner me bijvoorbeeld de opkomst van de Italiaanse keuken, nou ja, dat wil zeggen de introductie van macaroni en spaghetti in de Nederlandse keukens. Die ontwikkeling negeerde ze niet. In de keuken was ook een plankje met kookboeken, en niet de minste. 
Eind jaren zestig kwam er een kaartsysteem in huis. Die kaarten zaten in plastic bakken. Bak voor voorgerechten, voor hoofdgerechten en uiteraard ook een voor toetjes. De kaarten waren er niet allemaal tegelijkertijd, ze kwamen in fases. Je moest erop intekenen. Toen het systeem compleet was, kwam mijn moeder met een belangrijke mededeling: wij, mijn vader, mijn twee zusjes en ik, mochten op zon- en feestdagen uit de kaarten het diner samenstellen. Wij vonden dat nogal wat. Mijn vader was het eerst aan de beurt en de eerste zondag was eerste kerstdag. 
Hij trok zich met die plastic bakken in zijn werkkamer terug en kwam er na een paar uur weer vandaan. Hij gaf de kaarten nogal plechtig aan mijn moeder. Ze schrok en zei: “Jongen toch.” (Mijn vader bleef tot zijn dood jongen.)
Helaas weet ik niet meer wat het allemaal was, behalve het nagerecht waarover mijn moeder het langst deed: een puddingachtig bouwwerk dat Charlotte Russe heet.
Na dat kerstdiner waren de bakken met kaarten verdwenen, maar niemand had daar last van. We aten altijd met ons vijven, totdat we, ieder op geheel eigen wijze, aan een ander leven begonnen. 
Nu het allemaal sober moet dit jaar, denk ik aan die avonden. Het was allemaal niet spectaculair, maar wel innig en daarom groots. Altijd vroeg mijn vader of we wat wilden zeggen over Kerstmis. Dat deden we en ik wil het zo weer.