Solidariteit

Je staat er niet dagelijks bij stil dat er ook voor infrastructuur een Staatssecretaris is. Vivianne Heijnen heet ze en ze belooft dat de Nederlandse Spoorwegen aan het einde van het jaar `een stevige evaluatie’ kunnen verwachten. Je staat er niet dagelijks bij stil dat het spoor bij de infrastructuur hoort.
Een stevige evaluatie. Klinkt niet mals. Als ik voor die evaluatie verantwoordelijk zou moeten zijn, wist ik niet waarmee ik moest beginnen. Of het moest met de vraag zijn: “Uw bedrijf valt uit elkaar. Hoe kan dat?”
Natuurlijk, corona, personeelsgebrek, maar er moet iets meer aan de hand zijn, kan niet anders.
Iedere dag doemt een bericht op dat steeds groter wordende chaos behandelt.
Gisteren kwam naar buiten dat kantoorpersoneel van de NS als conducteur aan het werk gaat. Is nog niet verplicht, men mag zich vrijwillig melden, puike en aandoenlijke solidariteit.
Maar ja, niet uitgesloten dat op het kantoor de boel in het honderd loopt. Misschien raakt de salarisadministratie wel onbemenst en dan zijn de poppen natuurlijk aan het dansen.
Kan een idee zijn binnenkort reizigers die vanwege teleurstellend treinverkeer niet meer reizen, als assistent-conducteurs in te zetten. Hebben ze het gevoel dat ze nog een beetje deel uitmaken van een infrastructuur.
De laatste paar maanden zat ik vaak in de trein en behalve op het perron heb ik nooit een conducteur gezien. En je mist toch dat die `hélemaal pico bello’ zegt na inspectie van je vervoersbewijs. Dat `hélemaal pico bello’ neem je mee naar de rest van de dag.
Maar je hoort ze wel, door de geluidsinstallatie, steeds vaker met humor: “Goedemiddag dames en heren en andere reizigers”. Mag niet, maar het gebeurt. Ja, ze moeten wat.