Sterren

De afgelopen weken heb ik er geen greintje interesse voor kunnen mobiliseren, het is dus uit vaag schuldgevoel dat ik vanavond waarschijnlijk kijk naar het Songfestival. Immers een nationale gebeurtenis. Om me heen zeggen ze bovendien dat ik niet moet zeuren, want: het is leuk!
Waarop ik hoop en wat ik altijd fascinerend vond zijn die filmpjes vooraf, dus voordat iemand begint te zingen. Dan zagen we bijvoorbeeld een zangeres ontremd volksdansen in een kaasboerderij, terwijl er ondertussen werd gezegd: En dan nu uit Syldavië de 22-jarige Muska Istov. Voor trouwe kijkers van het songfestival is Muska een oude bekende. In 2019 deed ze al mee en eindigde in de tweede voorronde op de laatste plaats. Wie Muska kent, weet dat ze doorzet. Dit jaar heeft ze een lied over sterren, één ster vooral, de ster die ze niet ziet, maar waarvan ze droomt, ja, van het verre licht van die ster. Het is een lied over hoop en optimisme. Uit Syldavië Muska Istov. 
En dan zagen we drie dansers met vuurspuwende tamboerijnen over het podium buitelen en we wisten dat Muska daar nog niet bij was. Die kwam tien seconden later in een jurk van condordons. Maar wat zich dan aan zang voltrok, maakte ik nauwelijks mee, verpletterd als ik was door de aankondiging. Pas bij het applaus kwam ik bij zinnen, terwijl ik me afvroeg hoe het zat met de sterren in mijn leven.
Is niet helemaal waar dat ik nog geen greintje interesse kon opbrengen, want het Franse lied heb ik gehoord. Van veel Franse liedje houd ik. Ze klinken vaak alsof ze op dat moment hartstochtelijk worden bedacht, wat weer niet geldt voor Poupée de cire, poupée de son uit 1965, maar dat zit weer om andere redenen al die tijd in mijn hoofd.