Stok

In de hal van het ziekenhuis zit ik te wachten. Hoef er niet voor mezelf te zijn, ik ga op bezoek, maar dat is ook een beetje voor mezelf. 
Bij de ingang moet je eerst zeggen dat je niets voelt wat op corona kan wijzen, dan krijg je een groene kaart en vervolgens moet je je als bezoeker inschrijven bij iemand achter een balie. Daarna telefoneren naar een instantie binnen het ziekenhuis om te zeggen dat je je als bezoeker gemeld hebt. 
Ik weet niet of het in alle ziekenhuizen zo gaat, maar het is heel wat. Ik haat klagen, zeker niet over dat soort procedures. Allemaal goed bedoeld, niemand weet wat het beste is. 
Voor de balie waar je als bezoeker kenbaar moet maken, is het druk. Vandaar even wachten in de hal, wel al in het bezit van de groene kaart, met datumstempel. Stemt me tevreden. Ik ben dol op zulke erkenning.
Er is veel te zien in de hal van een ziekenhuis. De hele wereld komt binnen en ik hoor daarbij, bij die wereld. Schuin voor me staat een man die op een stok leunt en het is te zien waarom. Een been functioneert nauwelijks. Alle zitplaatsen zijn bezet en ik heb al naar de mijne gewezen, maar dat aanbod wuifde hij losjes weg. Een beveiliger komt met een rolstoel aan en bij de man aangekomen, geeft hij een parmantig klapje op de zitting. De man zegt schel: “Ik hoef écht niet te zitten!”
Ik moet aan mijn vader denken, wat ik vaak doe. Kort nadat hij gestopt was met werken, moest een van zijn benen geamputeerd worden. Die ingreep verbijsterde hem zo dat hij de sociale gevolgen ervan nauwelijks onder ogen wilde zien. Zo deed hij weinig aan zijn revalidatie. Gevolg was dat hij érg moeilijk liep. Wij stelden een rolstoel voor. Vond hij niks: “Dan ziet iedereen het.”