Stroopwafels

Las ik eerder deze week dat de meeste Nederlanders tevreden mensen zijn? Volgens mij stond het in de krant en dan is het waar, maar ik kon die nergens vinden. Ik zocht ernaar toen ik zojuist terugkwam van de supermarkt waar het was alsof iedereen voor straf boodschappen deed. Uitzondering was een oude dame die erg gebogen liep, met een stok. Ze vroeg of ik een pak stroopwafels voor haar wilde pakken, want ze kon er niet bij. Ze wees er voor de zekerheid met haar stok naar. Ik was haar graag van dienst en bedacht dat het leuker was stroopwafels te pakken dan bijvoorbeeld bleekmiddel of van die gele dweiltjes. Ze legde de stroopwafels in haar winkelwagentje en zei: “Gelukkig hoef ik me niet meer af te vragen of het wel goed voor me is.” Bijna triomfantelijk keek ze. En ze voegde eraan toe: “Ach, alles heeft voor- en nadelen, maar je moet het van de beste kant bekijken. En blijven lachen.” 
Die simpele waarheid zong zacht in mijn hoofd terwijl ik de rij voor de kassa stond. Niemand keek zoals de oude vrouw van zojuist, integendeel, iedereen leek woedend op de nieuwe dag.
Daarom zocht ik thuis even naar die krant, want soms dénk ik dat ik iets lees wat er niet staat. Maar natuurlijk hoefde ik niet in de krant te lezen wat ik zou moeten kunnen merken. Misschien moet je dan niet in de vroege ochtend naar de supermarkt. Een park is een betere plek. Daar kijk ik naar het nieuwe, popelende groen in de lentezon. Je kunt natuurlijk ook net doen alsof het er niet is, maar het is er, het hoort bij deze dagen. 
Een vrouw met een kinderwagen passeert me. Ze zegt, bijna zingend: “Lente, lente.” Woord wordt nog mooier als je het twee keer uitspreekt. De beste tevredenheid is die je deelt.