Thuis

Aan Lee Towers denk ik haast nooit. Als ik hem zie en hoor, denk ik: sympathieke man, als de hele wereld uit Lee Towersen zou bestaan, hoefde er nergens militair worden ingegrepen. Zijn repertoire vind ik niet te doen, maar dat ligt aan mij. Als hij uit beeld is, blijft er geen spatje van hem hangen in mijn gedachten, zelfs als ik hem heb zien huilen, wat dikwijls voorkomt wanneer hij geïnterviewd wordt, in principe ook sympathiek.
Ik begrijp dat hij een lied heeft uitgebracht ter gelegenheid van Koningsdag. Het moet ons aansporen er `een veilig feestje’ van te maken. Ik ben een groot voorstander van feestjes die veilig zijn, maar voel ook enige verwarring. 
Ik zag in een reclameblok een spotje waarin Lee namens de Staatsloterij graag wil dat wij een staatslot kopen. Lelijk filmpje is het, vooral het gevolg van de kleur oranje die sterk overheersend is. Ik heb Lee weleens beter horen zingen, het klinkt allemaal nogal stram, en zo oogt het ook. Geeft verder niets, maar ik snap de ideologische lading niet helemaal. Het is de bedoeling dat we ons op Koningsdag zo gedeisd mogelijk houden, maar hoe dat moet, vertelt het spotje niet. Ja, we zouden het zelf kunnen bedenken, maar daar zijn we niet meer zo goed in, in van alles zelf bedenken. Zijn er soms twee liedjes, een voor de Staatsloterij en een met duidelijke instructies?
In Trouw las ik een klein bericht waarin de zanger een en ander kort en bondig toelicht, ik citeer: “Ik spoor iedereen aan om het thuis gezellig te maken, vol ouderwets vertier.” 
Fijn gezegd, maar wie weet nog wat ouderwets vertier is? Eerlijk gezegd hoor ik er nooit iemand over. Moeten we vermoeden dat we bang zijn voor ouderwets? Wat zegt dat over ons?