Toegeven

Zaterdag was ik een gezelschap waar een man zei dat hij alles rond de Brexit op de voet volgde. Hij rolde even met de ogen: “Allemachtig spannend avontuur is het.” Zijn vrouw zat er een beetje bedremmeld en ontkend bij. Ja, je hebt van die echtparen. Soms komen er voor wat allemaal verdwijnt, verkeerde dingen terug. 
Toen ik even later opgelucht naar huis wandelde, dacht ik even aan de Brexit. In het begin verdiepte ik me er in, ook omdat ik me graag laat verbazen door het Britse volk, maar ergens vorig jaar raakte ik de draad kwijt en vroeg ik me zelfs af of ik wel ooit een draad had gezien. En nu betrap ik me erop dat de kwestie me wat gaat vervelen, wat natuurlijk ook niet goed is als je je best doet wereldburger te zijn. Wel heb ik een groot zwak voor premier Theresa May. In mijn omgeving kijken ze daar nogal van op. Hoezo dan precies? Nou, ik bewonder haar energie tegen alle klippen op. Bovendien kijk ik graag naar haar manier van lopen. Die heeft een sympathieke dynamiek. Daar heeft ze meestal, volgens mij, sterke kleding bij aan. Ze is stijfjes, zoals dat heet, (wat ik trouwens niet altijd vind) maar daar gaat ze kwiek mee om. 
Iedereen vond haar belachelijk toen ze een tijd terug een podium betrad terwijl ze zich probeerde te bewegen op muziek van Abba. Ze had daar over nagedacht, dat was goed te zien. Aan die gedachten hield ze zich, ook al was het een vreemd tafereel. 
Toen haar niet lang geleden werd gevraagd waar ze toch haar energie vandaan haalde, noemde ze onder meer God en pindakaas, voor haar dagelijkse kost, pindakaas dus, God misschien ook. Pindakaas eet ze soms rechtstreeks uit de pot. Zoiets moet je inderdaad gewoon toegeven. Ook daarom, mijn zwak.