Toeter

Er zijn van die berichten die in hun kneuterigheid een zekere schoonheid hebben. Gisteren las ik over het televisieprogramma Top of Flop uit begin jaren zestig. Het was het eerste jongeren-muziekprogramma op de Nederlandse televisie en trok miljoenen kijkers, onder wie ik. Toen het voor het eerst werd uitgezonden was ik acht. 
De formule was simpel: op een podium van een volle zaal met jongeren op hun paasbest zat een vierkoppige jury. De presentator was Herman Stok, twee jaar geleden op hoge leeftijd overleden. Herman Stok zette een plaatje op en daarna mocht de jury daarover een oordeel uitspreken. Als de meerderheid het een Top vond, drukte Herman Stok op een bel. Was het een Flop, liet hij een toeter horen. Die toeter en bel zijn gisteren toegevoegd aan de collectie van het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid. Ik stel mij voor dat ik daar ben met iemand van de jongste generatie: hoe leg ik de betekenis van die toeter en bel uit?
Op youtube keek ik wat fragmenten terug, wat ik graag doe, want ik kan zeer geboeid zijn door vaderlands amusement uit een tijd die ontzettend voorbij is. Met beelden van bijvoorbeeld vergeten variété ben ik zeer in mijn nopjes.
Ook Top of Flop hoort bij dat goedmoedige amusement. Het eerste plaatje dat daar gedraaid werd, Little Ship, was van de Blue Diamonds, een naam die een verdwenen wereld oproept.
Een wereldhit van The Beatles, I want to hold your hand, een liedje waarvan ik nog steeds een goed humeur krijg, vond de jury maar niks. Acteur Henk van Ulsen typeerde het stoer en bozig als viswijvenmuziek “en daar wil ik het bij laten”. Ik keek met mijn moeder. Na het vonnis van Van Ulsen zei ze fel: “Nou, nou.” Was ik trots op.