Tranen

Precair vrouwenonderwerp, maar ik moet het niet schuwen: de overgang. Ik ben er niet zo thuis in, hoewel ik er natuurlijk wel mee te maken heb gehad, maar hoe ik er ongeveer mee omging, heb ik niet opgeslagen in mijn kastje met nuttige weetjes. 
Mijn leuke buurvrouw zei pas tegen me dat ze het was, in de overgang. We zaten op het trappetje voor haar huis, warme zomeravond, dronken wat, filosofeerden over het leven en ineens zei ze het: “Ik ben in de overgang.” Of ik dat had moeten merken, weet ik niet, dus ook niet of ik er wat van had moeten zeggen, iets troostrijks. Laatste is belangrijk, dat weet ik dan weer wel. Omdat ze niet wist of ik dat wist, zei ze: “Ik moet vaker huilen.” 
Ik knikte en dacht aan alles waar we om zouden kunnen huilen. Is nogal wat. Ik probeer van zoveel mogelijk de humor in te zien of kan zacht verdwijnen in melancholie, maar tranen probeer ik uit te stellen, niet omdat ik vind dat een man niet mag huilen, o nee, maar voordat je er erg in hebt blijf, je aan de gang. 
Mijn buurvrouw is getrouwd met een van mijn beste vrienden. Ik vraag of hij er niets aan doet, aan haar overgang dus. Ze antwoordt dat hij er te vaak te nonchalant op reageert. Hoort deze klacht ook bij de overgang? 
Ik zeg dat ze indien nodig best op mijn werkkamer enige tijd mag zitten huilen. Voorstel vindt ze prettig. Tot nu toe heeft ze er nog geen gebruik van gemaakt. 
Nu is ze met vakantie. Af en toe stuur ik haar een appje met de vraag of ze de boel huiltechnisch in de hand kan houden. Ze stuurt dan een foto terug waarop ze een groot glas wijn drinkt. Telkens een andere foto. Goed zo, denk ik dan. En ook: alles gaat over. Met die gedachte kom ik zelf ook een heel eind.