Varens

Nog voordat het in de krant stond, stuurde een vriend van me een bericht: Winnetou mag niet meer, want kwetsend.
Dat hij het zo vroeg wist komt waarschijnlijk doordat hij gespitst is op alles wat met Winnetou te maken heeft en dat snap ik wel. Hij is nu huisarts in een kleine Spaanse stad, maar vroeger was hij Winnetou, opperhoofd van de Apachen. En ik was zijn vriend, ja bloedbroeder Old Shatterhand. 
De boeken van Karl May lazen we met intense aandacht en toen we besloten dat we voortaan Winnetou en Old Shatterhand waren, hebben we lang gesproken over wie wie mocht zijn. Mijn voorkeur was Winnetou en dat was vooral omdat hij alleen wat zei als het strikt noodzakelijk was. Die zwijgzaamheid sprak me enorm aan. Ik wilde dat ook, alleen maar praten als het niet anders kon, maar dat was in onze kleine omgeving niet de bedoeling. Al gauw vroeg iemand: “Is er iets?” Verschrikkelijke vraag.
Waarom hij Winnetou werd en niet ik, herinner ik me niet meer. Waarschijnlijk gunde ik hem dat. Hij had zeven zusjes en ik maar twee, misschien was dat het.
Bovendien vond ik Old Shatterhand ook dik in orde, dappere man met praktische denkbeelden.
Bijna dagelijks zwierven we door de bossen rond Nijmegen, niet om te strijden `voor een vreedzame christelijke wereld’ (las ik nu pas in de krant), maar wel uit op avonturen. Die deden zich nauwelijks voor, maar we bedachten ze uiteraard. En dan lagen we een tijdje met onze net echte geweren waakzaam tussen de varens. Dat schiep een band die levenslang bleek.
Op onze verjaardagen laten we altijd weten dat Old Shatterhand Winnetou feliciteert of andersom en dat we daarom nooit echt oud worden. Nu ineens wel en we moeten ons best doen dat te begrijpen.