Verdwijnen

In een krant las ik `moeilijke kijkers’, in een andere `moeilijk bereikbare kijkers’. Het gaat over de NPO die het mes in het televisieamusement zet. De overheid vindt dat er te veel `plat vermaak’ wordt uitgezonden. Dat is meer iets voor de commerciële omroepen. Bij de NPO moet het ernstig zijn, in ieder geval ergens op slaan of belangstelling prikkelen of hoe je het ook wilt noemen.
Als ik aan mezelf als kijker denk, wat ik niet vaak doe, vind ik me én een moeilijke kijker én moeilijk bereikbaar, maar dat laatste komt juist doordat ik moeilijk ben. 
Maar met moeilijk bedoelt de NPO  jongere kijkers. Die leeftijdsgroep kijkt te weinig. En die willen ze er graag bij houden. Hoe lang je jongere bent, weet ik niet, maar als ik in mijn omgeving kijk naar de jongeren (van wie ik dus denk dat ze jongeren zijn), lijken me alle pogingen van de NPO zinloos. Die jongeren hebben heus wel culturele en maatschappelijke belangstelling, maar de televisie past nauwelijks in hun leven waarin van alle kanten informatie en leukigheden op hen af komen.
Ik kijk ook weinig, daarom kende ik van de programma’s die er geschrapt worden er geen, behalve The Graham Norton Show en daar ben ik graag getuige van.
Heel Holland Bakt mag blijven, want dat is cultureel, want het is een `artistiek spel’ – bedenk ik niet zelf, ik citeer de NPO.
Zal ik eens wat zeggen: ik leid een hartstikke intellectueel leven, met het schrijven van boeken en zo, en iedere dag een artistieke column voor deze krant en zie veel documentaires en films waarover je lang moet nadenken, maar daarom, juist daarom houd ik van uiterst plat amusement, zoals, van lang geleden, `Wordt u al geholpen?’. Ja, daarom ben ik een moeilijke kijker.