Vergeten

Soms moet ik een open deur nog wat verder open zetten. Komt door verbijstering. Of verontrusting. Of allebei. Dit weekend zat ik aan een eettafel waar een gesprek begon met: “Zeg, ik zag dat je in Barcelona was. Je maakte het wel bont. Wie was die vrouw trouwens? Ja, met dat uniformjasje?” 
Ik voel me geremd door mijn achterstand en vraag niet: “Waar hebben jullie het over?” Zij weten dat immers zonder dat ze het erover gehad hebben. Facebook! Daar doe ik niet aan, niet omdat niet mee wil doen met deze tijd, maar ik heb al genoeg onrust aan mijn hoofd. 
Gisteren zat ik in de trein achter een columnist van een landelijke krant die onlangs een geestige en strenge column schreef over iemand die met veel lawaai iets aan het eten was in de trein, een irritante kwestie die ik herkende en hier ook soms aan de orde stel. De columnist zat nogal hard te telefoneren, ja, openbare gesprekken waar ik een column over kan schrijven, maar dat doe ik niet. Ik ben niet het braafste jongetje van de klas, maar vind het aangenaam deze kleine en op zich nutteloze ervaring voor me te houden, want daar beleef ik particulier plezier aan. 
Deze week verschijnt er een boek van een Vlaamse filosoof, Peter Venmans, dat heet: `Discretie. Essay over een vergeten deugd’. Op dat boek verheug ik me. Ik las al een interview met hem dat me zeer beviel. Discretie als deugd, ik begrijp dat wel. Zelf ben ik die deugd trouwens niet vergeten en de deugd mij ook niet, daarom weet ik vaak, steeds vaker niet wat ik moet zeggen. En dan heb ik het er niet eens over dat onze koortsachtige hang naar openbaarheid die veel verhalen om zeep helpt. We hoeven elkaar immers niets meer te vertellen. En hebben dat ook niet.