Vergeten

 Zaterdagochtend en in de vroege middag ging het op de radio en overal vaak over de teen van Lieke Martens. Deden zij en haar teen mee in de belangrijke wedstrijd tegen Italië. Ik hoorde het zelfs iemand over De Kwestie Martens hebben. Die kwestie was dus haar teen. 
We waren allemaal bezorgd, maar het was wel goed voor de emancipatie van de teen, niet alleen die van Lieke Martens, maar de teen in het algemeen, toch de underdog onder de lichaamsdelen. We praten bijvoorbeeld alleen maar over een teen als er iets verontrustends mee aan de hand is en dan kan nooit iemand er iets zinnigs over zeggen, altijd afwachten. Dat was er zaterdag ook aan de hand. 
Om een uur of twee hoorde ik de bondscoach nog erg terughoudend praten over Lieke Martens en haar teen. Het was aan Lieke, want alleen zij voelde de pijn.
Grote opluchting toen ze toch bleek mee te doen. En eerlijk gezegd was er niets hinderlijks van haar teen te merken. Althans door ons. Misschien wel voor Lieke Martens, maar ze deed er niet moeilijk over. Dat is trouwens zo fijn van het vrouwenvoetbal: niemand doet moeilijk. Bij de mannen was er qua teen vast een persconferentie geweest, met veel ingewikkelde en zeurderige toelichting. 
Niks daarvan bij de vrouwen. Ze voetballen vooral omdat ze het onbekommerd leuk vinden, zonder ondertussen te denken aan pijntjes en salarisonderhandelingen. Ook daarom ontroert hun vreugde me ook, want zo is het wel, onder die ontroering kom ik niet uit.
Na de wedstrijd kón ik niet meer. Ik moest met mijn opluchting even alleen zijn. Ik weet dus niet of het in de commentaren achteraf nog over de teen van Lieke Martens is gegaan. Of was die weer vergeten? Zo gaat dat meestalmet tenen.