Verkwikt

Beetje vroegzomers terrasje, niet te groot, wat voor mij van belang is, niet te druk, idem, in de schaduw, uitstekend, en ik zit daar met een boek, maar zo’n boek heb ik meer bij me voor de vorm, ik staar graag voor me uit. En dat doe ik. Mijmeringen dienen zich dan vanzelf aan, van die richtingloze mijmeringen, maar soms heb ik daar behoefte aan. Op een terras komen die beter tot hun recht dan achter mijn bureau waar ik even graag zit.
Pas laat merk ik dat er aan de tafeltjes naast me, links en rechts, ruzie heerst. Rechts gaat over iets op kantoor. Een vrouw die Sharon heet, verwijt een andere vrouw dat ze altijd te laat komt. De laatkomer zegt dat ze iedere dag om zes uur opstaat, dus dat Sharon niet moet zeuren. Ik weet niet of dat laatste redelijk is, maar gelukkig heb er niets mee te maken. Volgens mij is het altijd link als je ruzie hebt met iemand die Sharon heet.
Aan de andere kant voert een echtpaar zo’n typische echtparenruzie. Blijkbaar zijn ze lang niet op een terras geweest en nu blijkt het geen goed idee, maar ja, we weten niet wat de benauwende lockdown met ons gedaan heeft. De vrouw verwijt de man dat hij ergens niets van begrijpt. Waarvan weet ik niet. De man zegt: “Ik zeg toch niks.” De vrouw praat nu harder, harder dan op een terras wenselijk is: “Dat is het nou juist: je zegt niets.” De man roept: “Zeg dát dan.” Het is even stil. Dan zegt de vrouw: “Mij maakt het allemaal niets uit, maar…” 
Altijd woorden die erg zijn: “Mij maakt het allemaal niets uit, maar…” Als die tegen mij gezegd worden, ga ik snel wat anders doen, ook niet altijd een perfecte oplossing. 
De hemel zit vol zomer, er is een nieuwe tijd in aantocht, verkwikt sta ik op en reken af.