Verrast

Stom maar ik wist niet dat koningin Máxima zich al jaren inzet voor Méér Muziek in de Klas. Zondag viel ik even binnen in een televisieprogramma dat ter ere van haar met muziek was gevuld. Met de koninklijke familie als publiek. En ik vluchtte er weer uit weg toen Danny de Munk ten tonele verscheen. Een mens moet veel kunnen verdragen, maar hoeft niet tot het uiterste te gaan. Ik keek lang genoeg om beelden van de werkbezoeken van onze vorstin tot me door te laten dringen, werkbezoeken aan scholen.
Nu dacht ik over die werkbezoeken altijd te gering: stijve ontvangst door hypernerveuze functionarissen, rondleiding, kopje koffie en krentenbol, zwaaien en hup weer naar huis. Natuurlijk is dat best hard werken, maar er zijn ergere dingen. Is toch anders, zag ik zondagavond.
Er werd speciaal voor haar gezongen en gemusiceerd, door kinderen en hun opleiders. Dat ging erg goed, maar ja, je staat daar maar als koningin en dat moet je naar een sterke manier van kijken zoeken, blij, belangstellend en verrast. Eén keer is geen punt, twee keer is ook te doen, maar daarna moet je toch wat overwinnen. Ging haar goed af, ze bleef hartelijk en die hartelijkheid zat ook in haar lach. Misschien dacht ze aan van alles dat niets met `de kracht van muziek’ te maken had, maar dat merkten we niet. Mijn moeder had gezegd: knap! Zeg ik namens haar: knap!
Uiteraard dacht ik aan het muziekonderwijs tijdens mijn leerplichtige jaren. Eens in de twee weken sleepte een zéér verdrietige man een orgeltje de klas binnen en dan moesten we een halfuurtje zingen. Ik herinner me maar twee liedjes, Moriaantje (hartstikke verboden nu) en Laberdi, laberda, laberdonia. Die hebben geen ander mens van me gemaakt.