Verzakkingen

Volgens mij is het een verschijnsel uit de praatcultuur van de jaren zeventig: de werkgroep. In onderwijsinstellingen, bedrijven, bij de overheid, overal wemelde het van de werkgroepen. Een werkgroep hield zich bezig met problemen, lastige kwesties, brandende vraagstukken en doodlopende organisaties.
Duurde meestal een tijdje voordat een werkgroep geïnstalleerd kon worden. Zo heette dat bij werkgroepen: installeren. Daarna het kiezen van voorzitter en bepaling van doelstellingen. Daarmee hield de werkgroep zich tijdens de eerste bijeenkomst bezig. Ter afsluiting was er een evaluatie, niet een officiële nee, een tussentijdse. 
Lang verhaal kort: het duurde altijd érg lang. Het misverstand was dat men dacht dat er iets ópgelost of hélder werd door het instellen van een werkgroep, terwijl er ook andere mogelijkheden waren, maar die leidden in de schaduw van de werkgroep een min of meer verborgen bestaan.
Vorig jaar werd er een werkgroep opgericht (geïnstalleerd) die zich bezig moest houden met het gedrag van de dassen rond het spoor. De bedoeling was dat er sneller gereageerd kon worden op verzakkingen.
We weten wat het resultaat van de bevindingen van de werkgroep is: het treinverkeer tussen Den Bosch en Eindhoven ligt stil. Het ziet ernaar uit dat het nog wel even gaat duren.
Er treedt nog een tweede vertraging op en dat is het aanvragen van een vergunning de dassen met respect te verplaatsen. Belangrijkste eigenschap van een vergunning dat die met tegenzin wordt verstrekt. En dat het altijd afwachten is of die komt.
Ondertussen worden meer trajecten kwetsbaar.
Dassen krijgen er zin, bevers ook, ooievaars nestelen zich op bovenleidingen, de treinreiziger wordt een avonturier.