Vuilniszakken

Laat ik nu eens goed opletten, nam ik me gisteren voor. Wat maakt Blue Monday nu precies Blauw? Nou ja, precies, het valt natuurlijk niet te zeggen hoe precies. 
Ik hoorde het mensen tegen elkaar zeggen. Ook tegen mij. Dat het Blue Monday was dus. Ik wist niet hoe ik daarop moest reageren, want dat doe je dan graag zo positief mogelijk, wat ook in mijn aard zit: “Kijk maar goed om je heen, overal is wel iets leuks te beleven.” Dat zei ik bijvoorbeeld tegen mijn medesporters toen die net als ik doornat op de fitnessclub arriveerden. En terwijl ik het zei, vroeg ik me af of het waar was. Tijdens mijn wandeling van huis naar hier, had ik niets leuks beleefd, terwijl ik daar hartstikke gevoelig voor ben. Een man stond vuilniszakken open te snijden op zoek naar iets van zijn gading, schreeuwende meeuwen hadden zich over de inhoud van een andere zak ontfermd, er was een verkeersopstopping in de smalle straat, wat kwam door een auto vol steigermateriaal die uitgeladen moest worden, de automobilisten erachter doodden de tijd door nijdig te toeteren, wat ik soms grappig vind, maar gisteren niet. Wáár was iets leuks?
Later in de ochtend las ik wat een deskundige in de krant over Blue Monday zei: “Mensen zijn vatbaar voor de boodschap dat ze zich gelukkig kunnen shoppen.” Daar heb je het weer: shoppen. Is iets anders dan boodschappen doen. De aankoop van een boek kan me gelukkig stemmen, hoe dan ook even, maar dan ben ik, geloof ik, niet aan het shoppen.
Shoppen is vooral langs nutteloze dingen lopen en die dan ineens willen hebben. Zelf ben je op die momenten ook nutteloos. Door de nutteloze dingen heb je daar misschien minder last van. Gelukkig worden is weer wat anders.