Vuurpijlen

Veel mensen vind ik verward. Hoe vaak per dag vind ik dat een probleem? Ik houd het niet zo bij, misschien zegt dat genoeg. 
Toen vorig jaar bekend werd dat er een meldnummer kwam dat je kon bellen wanneer je een verward persoon zag, vroeg ik me hier af of het een voorziening was waarvan we ook in de war konden raken. Het meldnummer is er trouwens nog niet, want de koepel van gezondheidsdiensten is er nog niet uit. Er zijn alleen nog maar `gesprekken’. We weten dan hoe het zit. Het streven is aanstaande 1 januari, mits het duidelijk is wie het landelijk nummer gaat beheren en de regionale meldpunten zijn `opgetuigd’. Zo heet het: opgetuigd. 1 januari gaat niet lukken. 
Ondertussen worden we steeds verwarder, van onze grote en kleine wereld, van elkaar. Toch zijn we niet allemaal verwarde personen voor wie het landelijk meldpunt en de opgetuigde regionale meldpunten in actie komen. We weten zo’n beetje wie wel, maar toch is het niet eenvoudig vast te stellen wanneer iemand verward genoeg is voor het meldpunt. Bovendien: wat zeg je als je telefonisch contact krijgt. “Ja, Verbogt hier, ik sta voor de IKEA en zie een man zonder broek aan naar binnen gaan. Hij heeft, geloof ik, vuurpijlen bij zich en… O, wacht eens, er rent een vrouw achteraan. Ze roept: maar poepie, het is toch allemaal niet zo erg!” Ik bedoel: voordat je het in de gaten hebt, bel je te vroeg. Kan het meldpunt dat beoordelen? Misschien laten ze wel een team uitrukken om jou op te halen. 
We moeten instructies krijgen. Misschien een nationale thema-avond op televisie met Bekende Nederlanders die iets grappigs doen. Ik vind bijvoorbeeld schreeuwende mensen al verward, terwijl het gewoon hun manier van uiten is.