Winterregen

”En? Hoe waren je kerstdagen?”
Al levenslang heb ik een lichte hekel aan opsommerige antwoorden, want zo’n antwoord is hier dan wenselijk: wat je hebt gedaan, met wie, hoe het eten was, nog cadeaus gekregen? In je jeugd, later soms ook nog, moest je zo ook over je verjaardag praten: wat heb je gekregen, wie zijn er allemaal geweest, hoe voelt het nu, een jaartje ouder?
Antwoorden op dat soort vragen worden meteen weer vergeten, natuurlijk, waarom zou je ze ook onthouden? Geeft allemaal niks, maar toch.
Dit jaar ben ik snel klaar: ik kreeg van de Kerstman corona cadeau, moest dus voor drie familiediners afzeggen. Waarschijnlijk eigen schuld, de week voor Kerstmis ben ik nogal omhelzend in de weer geweest tijdens mijn fijne-feestdagen-wensen. Volgend jaar hang ik een bordje om waarop het staat, in leuke letters.
Ben tot op het bot gevaccineerd, heb het bovendien al een keer gehad, ik was dus niet echt doodziek, maar ziek genoeg om het liefst liggend te blijven en uiteraard ver van iedereen vandaan.
Dus Kerstmis in bed. Of op de bank vanwaar ik zondag in de namiddag naar twee Marilyn Monroe-films achter elkaar keek, op de BBC. Af en toe wierp ik een blik uit het raam en zag hoe iedereen zich bepakt en bezakt door de gure winterregen haastte. Kom ik bij een andere vraag: “Als je corona weglaat, was het dan ook niet een beetje ontzettend aangenaam?”
Moet denken aan die ijdele advocaat die ooit dagelijks in een praatprogramma te zien was en later uit zijn beroepsgroep werd geschopt, ja Bram Moszkowicz. Die zei altijd als hij eigenlijk iets niet mocht bevestigen omdat het precair was, terwijl hij dat best wilde: “Ik hoor het u zeggen.”
Of het ook aangenaam was? Ik hoor het u zeggen.