Zin

Het aantal vergat ik meteen, zoals de meeste getallen, maar wel begreep ik dat er steeds minder ambachtelijke bakkers zijn. En dat veel van hen volgend jaar met pensioen gaan. Was gisterochtend op de radio en nooit stond ik er eerder bij stil, terwijl ik het toch had moeten weten, al was het alleen maar omdat die onweerstaanbare geur in de vroege ochtend bijna uit onze straten is verdwenen. Er is uiteraard een organisatie van ambachtelijke bakkers en die gaat zich inspannen vooral jonge mensen warm te maken voor het vak. Ik houd mijn hart vast. 
Meestal ben ik op mijn hoede wanneer het woord `ambachtelijk’ wordt ingezet. In veel gevallen zegt het niets of is het een open deur. Maar bij bakkers begrijp ik de bedoeling. Een bakkerij aan huis, vroeg opstaan, brood dat bijna voornaam wordt uitgestald. En ook niet van dat enorm opgetuigde brood, nee: brood.
Terug naar die geur in de vroege ochtend (kón dat maar), het is een geur die je je meteen herinnert, je kreeg er ter plekke zin in brood van. En een goed humeur! Er zijn niet veel geuren die dat onmiddellijk bewerkstellingen. Zonder er lang over na te denken schieten me de geur van zojuist gebakken oliebollen te binnen en, iets geheel anders, de geur van pas gemaaid gras. Of hout dat net geschilderd is. Ik herinner me van mijn eerste schooljaren de geur van puntenslijpsel en nieuw gekafte boeken. De geur van de ochtendsigaret van mijn vader – haast verboden zoiets te zeggen, een sigaret, maar moet even – een geur die bij zijn aftershave hoorde en de koffie die mijn moeder had gezet. En soms die van gebakken eieren. 
We hebben het er te weinig over, over de innige schoonheid van geuren en de verhalen die ermee beginnen.