Zuchten

Je hebt het niet altijd in de gaten, maar als je je ergens aan ergert, erger je je ook aan jezelf. Omdat je het niet in de gaten hebt, weet je niet waarom. Volgens mij omdat je niet goed kunt omgaan met wat er gebeurt, met wat je omringt. Ik kijk naar mezelf, want dan moet je ook vaak doen: eerst naar jezelf kijken. 
Morgen is er weer een soort Zwarte Zaterdag, de schoolvakanties ontregelen een groot deel van het wegverkeer in Europa, de Nederlandse schoolvakanties spelen daarin een belangrijke rol. Komt ieder jaar terug en telkens denk ik: nou, nou. Erger nog: kan het niet wat minder? Nog erger: in mijn tijd hadden we niet de hele tijd schoolvakantie en vonden onze ouders het niet de normaalste zaak van de wereld ons al in het eerste vrije uur mee te nemen `naar de sneeuw’ of de andere kant van de wereld.
Maar ik moet me daar niet over opwinden, liever over mijn onvermogen te beseffen dat het inderdaad de normaalste zaak van de wereld is. 
Misschien zit de snelheid van alles me dwars, ook mijn eigen probleem. Nog maar kórt geleden schreef ik over onze eerste stamelende schaatsbewegingen op het ijs, dit jaar dus, en komend weekend gaan de strandtenten weer open. Is blijkbaar ieder jaar zo eind februari, maar ik lette niet goed op. Moet iets aan mijn tempo doen, in plaats van zuinig te zuchten: nou, nou. Ik houd bovendien van de zee en het strand, wat zeur ik? 
Dat gezeur voelde ik ook toen ik zondag langs terrasjes fietste. Die zaten vol en iedereen deed net alsof ze nooit weg waren geweest.
Koortsachtig waren de terraszitters met hun mobieltjes in de weer. En ik denk: het begin van de lente is te prachtig om de normaalste zaak van de wereld te zijn. Nogal sentimenteel.