Eindelijk begint het digitale contact dat je wilt hebben met een instelling die je nodig hebt –verzekering, bank, gemeente- ergens op te lijken. Je bent of hebt ingelogd, je wachtwoord gegeven en ook een bevestiging van dat wachtwoord, je hebt iets geuploaded zonder precies te weten wat dat was, het ging vlugger dan je dacht, het duurde maar anderhalf uur.
Het is natuurlijk mosterd na de maaltijd als ik ook nog iets opmerk over de BN’ers die zich verzetten tegen de maatregelen van de overheid. Niet maatregelen in het algemeen, we begrijpen welke bedoeld worden. Ik mag nog wel zeggen dat ik blij was dat er gisteren in deze krant fotootjes van de betreffende Bekende Nederlanders stonden afgedrukt. Het is meestal goed als je weet wat voor hoofd er bij een naam hoort. Bij DJDaY-mar bijvoorbeeld. Of Dorien Rose. Dan merk ik dat ik steeds minder Bekende Nederlanders ken, terwijl ik niet onder een steen leef.
Wanneer ik in Nijmegen wandel door de wijk waar ik kind was, denk ik bij twee huizen altijd: o ja, hier werd de deur dichtgesmeten toen ik had aangebeld en zei dat ik Kinderpostzegels kwam verkopen. Weet nog goed dat ik me schaamde omdat mensen zo deden. Dat veroorzaakte een ongelukkig gevoel, om het zo maar eens te noemen. Ik was niet kwaad, geloof ik, het was vooral die schaamte.
Ineens is er een fijn verschijnsel: de eerste Nederlandse verhalenmachine. Is niet een apparaat dat zelf verhalen maakt, nee, een voorziening waaruit je een kort verhaal kunt trekken. Druk op de knop is voldoende. Gratis ja. De machine komt voorlopig in Utrecht te staan, daar is deze week een literatuurfestival, maar op andere plaatsen kan natuurlijk ook. Er zitten verhalen in van onder meer Remco Campert en Manon Uphoff. En ook van mij, voeg ik er voor deze gelegenheid vereerd aan toe.
Tijdens de lockdown keek ik vaker televisie dan strikt noodzakelijk was, zeker in het begin. Kwam door de actualiteitenprogramma´s. Als zo´n informatief programma afgelopen was, bleef ik een tijdje zitten, verzonken in gedachten over wat ik zojuist gezien en gehoord had. Ineens was ik in een ander programma beland en meestal wist ik dan meteen waarom ik niet zo graag televisie kijk.
Wat ik vaak heb is dat ik iemand ken van bijvoorbeeld de sportschool en die tegenkom in een andere omgeving, op het station, dat ik dan even niet weet wie dat is, terwijl ik tastend denk: ik ken je wel, maar waarvan ook weer en wanneer was dat?
Beetje zielig is wel, nieuwe coronamaatregelen van de overheid omdat op sommige plekken net iets te veel mensen zich niet aan de tijdelijke regels kunnen houden. Feestzalen zijn onder meer het probleem. Ik ben in mijn leven niet zo vaak in een feestzaal geweest, maar als dat wel het geval was, wilde ik er meteen weer weg. Voor heel veel mensen geldt dat niet. Stel je woont in de regio Rotterdam-Rijnmond en je hebt zin een avondvullende polonaise (wat in die regio niet onvoorstelbaar is) maar ja, alle feestzalen zijn gesloten, wat dan?
Luchthaven vond ik al vroeg in mijn leven een indrukwekkend woord. Het prikkelde mijn fantasie. Natuurlijk wist ik dat daar vliegtuigen landden en opstegen, maar in mijn dromerige gedachten was een luchthaven meer dan dat. Vaak keek ik naar de hemel en stelde ik me voor dat ik daar ergens rond vloog op weg naar een luchthaven en dat je van daaruit naar een andere luchthaven ging, steeds hoger, steeds verder. Ik was me er heus wel van bewust dat ik dat verzon, maar daar was niets op tegen: als ik bedacht dat het waar was, was het ook waar, voor mij althans.
Vooral met Franse films heb ik het: als daarin iets wordt gegeten of gedronken, krijg ik daar ook zin in. Niet altijd, zou een mooie boel worden, nee, sóms. Met films uit andere landen heb ik het niet. Nooit nam ik de tijd dat goed te begrijpen. Wel is het zo dat het in een eerdere fase van mijn leven erger was dan nu: iemand liep, getergd door relationele problemen, een klein, enorm Frans buurtcafé binnen en bestelde peinzend een glas bier, ik kon bijna niet meer wáchten. Is min of meer over – gelukkig, moet ik zeggen. Met eten heb ik het nog wel.
Liefhebbers zullen Marktplaats vanaf morgen scherp in de gaten houden: mondkapjes waarop staat Prinsesjesdag 2020. Historisch dingetje, maar 500 van in omloop. Is die van Rutte meer waard dan die van Grapperhaus? Wat ruik je bij hergebruik?
