Wat ik vaak heb is dat ik iemand ken van bijvoorbeeld de sportschool en die tegenkom in een andere omgeving, op het station, dat ik dan even niet weet wie dat is, terwijl ik tastend denk: ik ken je wel, maar waarvan ook weer en wanneer was dat?
Beetje zielig is wel, nieuwe coronamaatregelen van de overheid omdat op sommige plekken net iets te veel mensen zich niet aan de tijdelijke regels kunnen houden. Feestzalen zijn onder meer het probleem. Ik ben in mijn leven niet zo vaak in een feestzaal geweest, maar als dat wel het geval was, wilde ik er meteen weer weg. Voor heel veel mensen geldt dat niet. Stel je woont in de regio Rotterdam-Rijnmond en je hebt zin een avondvullende polonaise (wat in die regio niet onvoorstelbaar is) maar ja, alle feestzalen zijn gesloten, wat dan?
Luchthaven vond ik al vroeg in mijn leven een indrukwekkend woord. Het prikkelde mijn fantasie. Natuurlijk wist ik dat daar vliegtuigen landden en opstegen, maar in mijn dromerige gedachten was een luchthaven meer dan dat. Vaak keek ik naar de hemel en stelde ik me voor dat ik daar ergens rond vloog op weg naar een luchthaven en dat je van daaruit naar een andere luchthaven ging, steeds hoger, steeds verder. Ik was me er heus wel van bewust dat ik dat verzon, maar daar was niets op tegen: als ik bedacht dat het waar was, was het ook waar, voor mij althans.
Vooral met Franse films heb ik het: als daarin iets wordt gegeten of gedronken, krijg ik daar ook zin in. Niet altijd, zou een mooie boel worden, nee, sóms. Met films uit andere landen heb ik het niet. Nooit nam ik de tijd dat goed te begrijpen. Wel is het zo dat het in een eerdere fase van mijn leven erger was dan nu: iemand liep, getergd door relationele problemen, een klein, enorm Frans buurtcafé binnen en bestelde peinzend een glas bier, ik kon bijna niet meer wáchten. Is min of meer over – gelukkig, moet ik zeggen. Met eten heb ik het nog wel.
Liefhebbers zullen Marktplaats vanaf morgen scherp in de gaten houden: mondkapjes waarop staat Prinsesjesdag 2020. Historisch dingetje, maar 500 van in omloop. Is die van Rutte meer waard dan die van Grapperhaus? Wat ruik je bij hergebruik?
Met broodjeszaak zeg ik te weinig over de winkel waar ik zaterdag in alle vroegte voorbijloop. Ik ga er nooit naar binnen maar ik weet dat je er behalve broodjes (kleine kunstwerken met rucola) ook biologische landwijn uit Toscane kunt kopen, ambachtelijk gebak met rare glans, wel tien soort bronwater en niet te vergeten makreelpaté. Dat weet ik doordat ik tijdje geleden voor de open deur met een kennis stond te praten, en dan kun je je heel wat van het interieur eigen maken.
Nog nooit had ik een vrouw zien vechten. De meeste jongens van mijn generatie zullen dat bevestigen. Meisjes ook. Dus voordat we Diana Rigg als Emma Peel in De Wrekers zagen. Ze is overleed deze week en toen ik dat hoorde dacht ik niet dat ze al lang dood was. Vaag was ik haar blijven volgen. Ze speelde ook mee in de populaire serie Game of Thrones. Daarvan heb ik nooit een aflevering gezien, niet uit principe, maar het leek me allemaal wat te veel voor me.
Als ik in mijn kindertijd iets niet mocht, verzette ik me daartegen. Uiteraard, want dat doe je als kind, ook omdat er nog niet zo veel is om je tegen te verzetten. Ik geloof niet dat mijn ouders érg streng waren en als ik iets niet mocht, legden ze uit waarom. Altijd dacht ik: als het eenmaal later is, zorg ik ervoor dat ik álles mag. Is niet helemaal gelukt en wat ik vooral merk is dat het kind in mij niet helemaal verdwenen is. Integendeel. Heeft voor- en nadelen.
Natuurlijk, regeren is vooruitzien, maar wil ik nu al weten hoe het moet met de Nijmeegse Vierdaagse van volgend jaar? Dat de organisatie dat wil, begrijp ik. En als je mee wilt doen, vind je het ook wenselijk van de gang van zaken op de hoogte te zijn.
Weer was ik met de klusjesman, ex-bokser uit Minsk, in een kolossale bouwmarkt. Hij ging op zoek naar materiaal voor de eeuwigheid en ik liep geroutineerd naar de koffiehoek, langs het Hygiëne Station, wat ik nog steeds een sterke benaming vind. Ik probeerde een beetje in gedachten verzonken te raken, want ik heb verder niets te zoeken in de bouwmarkt. Weet ook niet of ik dat graag wil. De man uit Minsk spreekt meestal begrijpelijk Nederlands, maar wel in een soort telegramstijl: “Ik denken auto groot genoeg voor planken. Anders wij probleem.”
