Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

De Gelderlander

Kraakhelder

In de file sta ik achter een leverkleurig busje waarop onder de afbeelding van een brood in grote letters BROODZAKELIJK staat. Het is duidelijk dat ik in een file ben beland die heel wat tijd gaat kosten, ik moet het dus lang met deze woordspeling doen, terwijl ik iemand ben die de meeste woordspelingen niet verdraagt. Veel woorden hebben het al zo moeilijk, dan moet je er niet ook nog mee gaan spelen. Maar ik besluit dat staren naar BROODZAKELIJK prima voor mijn karakter kan zijn, je krijgt er vast minder praatjes van.

Kalmeren

Op welke Vierdaagsedag het was, weet ik niet meer, wel dat het in de buurt van Groesbeek was. Een onbelangrijke herinnering, maar misschien is geen enkele herinnering onbelangrijk als blijkt dat die nog ergens leeft en ineens wakker gemaakt kan worden. Ja, herinneringen die blijven bestaan en niet met stille trom verdwijnen onder het zand van de tijd, zullen vast een betekenis hebben.
Ik was zeventien en had een huilend hart, want een meisje had me de bons gegeven. Een enorme bons, mag ik wel zeggen, want alles deed pijn. 

Wondje

Was natuurlijk het gesprek van de vroege dag, gisterochtend, in de kleedkamer van de fitnessclub. We waren allemaal met de aanslag op Trump wakker geworden. Zijn van die beelden die je een paar keer moet zien. Je bent op buitenlandse televisiezenders aangewezen, op de Nederlandse is het een dommelende zondag.

Dynamiek

In deze krant stond gisteren een benauwend artikel over tolwegen en tolpoortjes in Europa. Een woordvoerder van de ANWB beantwoordde vragen en ik besefte meteen dat ik bijna alle antwoorden razendsnel zal vergeten. Ook omdat er iets in mij leeft dat zegt: “Zien we tegen die tijd wel.” Met die opvatting breng ik mezelf te vaak in moeilijkheden.

Misdadig

Gisterochtend liep ik vrij vroeg naar de fitnessclub en vond dat ik alsjeblieft niet moest overdrijven, niet denken dat er een nieuwe fase in het jaar was aangebroken, een ándere orde van de dag. Zo is het niet, alles gaat gewoon door.
Uiteraard kwam ik buren tegen die op weg gingen naar hun werk. We knikten elkaar toe, maar het was een begroeting die afweek van de gangbare. Ja, we knikten als mensen die wat te verwerken hadden en ook van elkaar wisten dat ze dat deden. Een vorm van gespannen verbondenheid.

Gemoedsrust

Herinneren we ons nog dat we niet eens zo lang geleden in de auto op weg naar een vakantiebestemming met landkaarten werkten? Een reed, de ander `deed’ de kaart. Vaak was er sprake van een spanningsveld.
“Zal ik nu door Arras rijden of eromheen?”
“Volgens de kaart moeten we hier rechtsaf.”
“Ja, maar…”
“Zeg, wie heeft hier de kaart?”
Daarna was het een halfuur ijzig stil in het voertuig. Nou ja, af en toe een bitse aanwijzing: “Op die rotonde dus naar links.” Vooral dat dus klonk erg beroerd.

Vliegtuig

De straat hier is nu drie jaar autovrij. Hoe het was toen er nog verkeer doorheen reed, kan ik me niet meer voorstellen. De straat is anders geworden, een langgerekt plein. Bewoners hebben hier en daar tuintjes aangelegd. De stad om de straat heen is druk, maar hier heerst rust.
In een autovrije straat staan natuurlijk ook geen auto’s geparkeerd, ze kunnen er niet eens in, aan beide kanten staan paaltjes, rood-wit van kleur. Die zijn uitneembaar, maar dat moet met een sleutel gebeuren. Twee straatbewoners hebben die sleutel, wat hun een zekere positie geeft.

Vaag

“Je hebt goede benen,” zegt mijn huisarts na aandachtige inspectie.
Goed zo, denk ik, toch niet voor niets gekomen. Compliment tilt de dag op.
Ik kan niet altijd uitleggen hoe het precies zit met een klacht en ook om die reden ga ik niet voor al te vage kwesties of kwestietjes naar mijn huisarts, hoewel ze iemand is bij wie je graag even toeft.
Nu was er iets aan de hand wat ik vooral tijdens het autorijden merkte, irritante sensatie in linkerbeen, maar ja, daar kun je natuurlijk mee op het consult komen: “Een soort irritante sensatie.”

Zin

Spaanse volkslied zou wat voor ons elftal zijn geweest. Hoefde niemand mee te zingen, want het heeft geen woorden. Nou ja, vroeger wel, maar die waren van Franco of namens Franco, dus uit een tijd die gelukkig voorbij is.
Is een volkslied zonder woorden nog wel een lied? Misschien is die vraag niet belangrijk. In de 19de eeuw schreef Mendelssohn een paar `Lieder ohne Worte’ en daar luister je graag naar.

Donald

Op een druk kruispunt hier in de buurt moesten aankomende agenten om de beurt oefenen in het handmatig regelen van het verkeer. Ze waren duidelijk goed geïnstrueerd, maar het bleek toch geen eenvoudige aangelegenheid. 
Ik bleef staan kijken, niet ver van twee oude rotten in het vak die de leiding hadden.

Pagina's