Als Nederlanders worden geprezen omdat ze overal een mening over hebben, ben ik geneigd daar geen mening over te hebben. Nou ja, geneigd, ik doe mijn best, maar dat lukt niet, want ik ben zelf ook Nederlander. Heb ik mening over het thema van het Eurovisie Songfestival dat volgend jaar nog meer toeristen trekt dan we kunnen verdragen? Ja toch? Begint mijn mening over het thema met een mening over het Eurovisie Songfestival zelf? Ik geloof dat mijn mening is dat ik daarover geen mening heb. Is geen mening hebben ook een mening?
Verfrissend dat we iets gaan doen aan het onduidelijk taalgebruik van de overheid. Het is wollig, wordt soms gezegd. Ik weet niet of die typering deugt. Het is vooral onzinnig zo te willen schrijven. Toen ik eens zacht protesteerde tegen een bekeuring, kreeg ik een antwoordbrief waarvan niets te begrijpen was, terwijl ik toch een belezen persoon ben en vanwege mijn werk gewend aan omgang met taal. Dan heeft dat antwoord dus geen zin, vandaar: onzinnig.
Sterk woord: puinruimer. Ook doordat er 2 keer ui in zit. Laat zich lekker uitspreken. Bovendien weet je dat het nooit over gewoon puin gaat, zoals bouwafval. Nee, een instelling of een organisatie of bedrijf. Er is dan iets goed mis. De puinruimer komt nooit van binnenuit, maar van buitenaf. Uiteraard meldt hij zich niet zelf aan, nee, een puimruimer wordt gestuurd. De bedoeling is dat de puimruimer niet alleen puin ruimt, maar ook voor iets zorgt wat daarvoor in de plaats komt, of voor iemand. Door puin te ruimen komt daar ruimte voor.
Het kleine bericht stond maar in een paar kranten en dat snap ik wel, ver weg, nauwelijks van belang, behalve voor de betrokkene. Toch las ik het. Ging over een Chinese zakenvrouw die in een Duitse trein haar rugzak vergat. Daar zat 14000 euro in en ook nog Chinees geld. De conductrice vond die rugzak en zorgde ervoor dat de Chinese zakenvrouw die weer terugkreeg. Dat is het.
Nu weet ik waarom ik altijd muziek op heb staan als ik zit te werken, behalve natuurlijk omdat ik graag schoonheid om me heen wil. Lelijkheid leidt me af. Schoonheid trouwens ook maar anders. Ik lees de resultaten van een onderzoek over concentratie. De muziek tijdens het werk houdt dat deel van mijn geest bezig dat afgeleid wil worden. Dat wil de geest immers, graag en voortdurend.
Nadat ze me een `een hele fijne dag’ heeft gewenst, zeg ze nog iets, en dat had ik niet verwacht. Is zo’n ongewenst telefoontje. Over een goed doel of een product of de energie. Soms zijn het goede doelen waarvoor ik al geef, maar dan moet het graag wat meer zijn. Ik begrijp het allemaal wel, maar mijn humeur verdonkert meteen bij het begin van zo’n telefoontje: “Spreek ik met de heer T.M.M. Verbogt?” Ik ga automatisch zacht praten, omdat ik mijn best moet doen niet te schreeuwen: “Ja, waarom belt u mij?”
Het atelier waar ik moet zijn, is in een groot, beetje angstaanjagend gebouw, grauw, gehavend en oud. Naast de ingang zijn geen bellen, waarschijnlijk om de werkers in al die ateliers niet te storen. Valt veel voor te zeggen, maar mijn begrip waait weg met de natte herfstwind. Om te laten weten dat ik er ben, moet ik even telefoneren. Dat doe ik natuurlijk, want ik sta niet voor niets voor het overweldigende gebouw.
In een radioprogramma hoorde ik een man met een frisse stem spreken over een chip die hij onder zijn huid had laten aanbrengen. Daarmee kon hij binnenkort in winkels betalen. Had ik natuurlijk over gehoord, ben niet achterlijk, maar het is informatie waartoe ik afstand voel, niet omdat ik behoudend ben, maar bang dat er iets verloren gaat. Bijvoorbeeld het gesprekje over een betaalpas die het niet doet. De vrouw achter de kassa pakt die dan van je af en gaat die een paar keer over haar mouw wrijven. En dan doet hij het weer! Daar praat je ook even over.
Aan de meeste voorzitters is te zien dat ze voorzitters zijn: zelfverzekerde gelaatsuitdrukking, kernachtige gebaren en vastberaden tred, vrouwen iets sneller dan mannen – waarom dat laatste zo is, weet ik niet. Ik noteer dit met lichte jaloezie, want ik ben nooit gevraagd voor die functie. Ja, één keer, maar toen hield ik er na een vergadering mee op, omdat ik me verveelde.
Voor wie gedraag je je? Het is stil op straat, want nog vroeg, je bent op weg naar het station, in lichte haast, je voelt een prop papier in je jaszak en vindt dat die thuishoort in de hangende vuilnisbak die je passeert. Je wilt het met een elegant boogje doen. Waarom wil je dat? Je kunt er ook heen lopen en hupsakee erin. Nee, je wilt er iets van maken, misschien omdat je vindt dat het hoort bij het begin van de dag, dan heb je al iets gedaan wat lukte. Maar het lukt niet. Propje papier belandt naast de vuilnisbak.
