Velen van ons kennen het: op de zuivelafdeling van de supermarkt open je de glazen deur van een koelkast en dan valt er meteen een klein emmertje yoghurt uit. Hoe het kan, geen idee, maar het opent zich en de witte substantie verspreidt zich over de supermarktvloer. Vreemd toeval, maar ik maak dat zeker eens in de twee maanden mee, terwijl het niets te maken heeft met onhandigheid of risicovol gedrag.
Levendig en flitsend woord, ochtendspits, maar het staat helaas vaak voor logge dynamiek. Als ik dan in de file hang, luister ik liever niet naar de radio die me vertelt dat die ochtendspits druk is. Zeker niet waar de `problemen’’ zijn wanneer ik mezelf in zo’n probleem bevind. Vind ik allemaal te veel. Dat ik kruipend aan het rijden ben is al erg genoeg, terwijl ik zo monter mogelijk probeer het helemaal niet erg te vinden. Het helpt enorm als je je afvraagt: wat is erg? En dan dus aan erge dingen denken.
Afgelopen weekend viel er veel erg natte regen. Het zal niemand ontgaan zijn. Ja, regen is altijd nat, wéét ik, maar soms natter dan je denkt. Dat merk je als er je er onvrijwillig doorheen loopt of fietst. En je doorweekte humeur doet ook een duit in het zakje. Zondagavond moest ik me ergens heen haasten, in de erg natte regen. Haasten was niet per se nodig, maar ik deed het toch, vanuit de gedachte dat ik dan iets minder nat werd, wat niet zo is. Je bent alleen wat minder láng nat.
Dat je deze week nog Kinderpostzegels kunt kopen, kwam ik toevallig te weten omdat ik ergens een interview met Beau van Erven Dorens las. Die had de eerste in ontvangst genomen. Ik vind Beau sympathiek maar al snel liet ik het interview voor wat het was, want toen ging het weer over televisie (Eva Jinek). Maar toch had het zijn functie, dat interview, want ik weet het van die Kinderpostzegels, maar ja, wat nu?
Of ik erheen ga, weet ik nog niet, maar het interesseert me wel: ligconcerten. Ik lees over het pianistenechtpaar Jeroen en Sandra van Veen die al ruim 10 jaar ligconcerten geven, bij voorkeur in oude fabriekshallen, want ze houden ervan kale ruimtes met warme klanken te vullen. Daar worden we rustig van, vredig.
“Zo, je bent er vroeg bij.” Er is een lijst van zinnen die we tegen elkaar zeggen om alsjeblieft maar iets te zeggen. Die lijst maakt onderdeel uit van de sociale vaardigheden waarover veel mensen met groot gemak beschikken. Ik niet, maar doe graag mijn best. “Zo, je bent er vroeg bij” staat hoog op die lijst. Het gaat dan om iets wat je vroeg op de dag doet. Het buiten zetten van de vuilniszak, ik noem maar wat.“Zo, je bent er vroeg bij.” Is de buurvrouw van een paar huizen verder.
Eindje verder in de straat stopt een busje. Lezers van deze column weten dat ik gefascineerd kan zijn door wat er op het busje staat. De tekst, bedoel ik, de reclame voor het bedrijf waar het busje vandaan komt.
Dat schraalhans keukenmeester is, heb ik nog nooit opgeschreven, waarschijnlijk omdat schraalhans helemaal geen woord voor mij is. Schraalhans is keukenmeester in de geefwereld, begrijp ik. Term kende ik niet, geefwereld. Mooier woord dan schraalhans, de wereld zou een geefwereld moeten zijn. Maar het gaat niet goed in die geefwereld. Er is sprake van een sluipende crisis, want we geven minder makkelijk.
Bescheiden nieuws dat even blijft hangen: op sommige politieafdelingen is het zo dat als je goed presteert, je een klein cadeautje krijgt. Dat ligt dan ineens op je bureau. Niet duidelijk van wie het is. Ja, van een collega, maar wie, dat is geheim. Hij of zij is niet voor niets een `secret agent’, echt waar. Als ik zoiets lees, denk ik eerst: hoe bestaat het? Maar meteen daarna denk ik: het bestaat en dat zal niet voor niets zijn. Daarom alsjeblieft geen flauwe grapjes. Als ik me even op de situatie concentreer, is die zelfs innemend.
Eens per jaar komen we bij elkaar, een groep vrienden en vriendinnen uit de middelbare schooltijd, inmiddels ongeveer veertig jaar geleden. We doen dat de laatste vier jaar. We gingen destijds allemaal andere kanten op, het leven dat we zo intens gedeeld hadden was voorbij, zo gaat dat nu eenmaal, maar ineens waren we allemaal veel ouder en werd het een goede gedachte uit te wisselen wat het allemaal was, toen en later, hoe het met ons gegaan is en gaat.
