Mooi dat je op onverwachte momenten aanleiding krijgt over iets na te denken waar je normaal niet op was gekomen, bijvoorbeeld wat je zou doen als je maanden op zee was geweest en in een vreemde stad op een brug over het water stond uit te kijken. Ik kom daarop door een film-in-wording. Ik woon in een buurt waar vaak films worden opgenomen. Daarover krijg je dan een brief waarin staat waarmee je op de filmdagen rekening moet houden, de ongemakken die daarbij horen (meestal vrij veel), en ook waar de film ongeveer over gaat.
Voor de haringkraam zag ik een man een mooi oud gebaar maken. Hij had de haring naar binnen laten glijden, depte met een servetje zorgvuldig zijn lippen en – nu komt het gebaar – liet toen de uitbater het oké-teken zien door met de toppen van duim en wijsvinger een rondje te vormen. In een restaurant zijn er nog steeds mensen die een schrijfgebaar maken om te kennen te geven dat ze de rekening willen hebben. Ook erg goed.
“Praat vandaag over morgen.” Zo heet een nieuwe campagne die eraan staat te komen, vooral gericht op zestigplussers. Een initiatief van demissionair minister Conny Helder van volksgezondheid, sport en welzijn. Waarom worden alleen zestigplussers aangesproken? De minister denkt dat die leeftijdsgroep zich maar matig voorbereidt op de tijd die komen gaat, en er vanuit gaat dat alles min of meer op zijn pootjes terechtkomt. Dat kan echter tegenvallen.
Als ik vraag of me iets uitgelegd kan worden, probeer ik goed te luisteren, want ik stel de vraag niet voor niets. Tijdens de uitleg kan ik wel denken: heb ik hier wat aan, ga ik dit allemaal onthouden, vind ik de gang van zaken redelijk? Zodra dat soort gedachten me bezighouden, dringt de uitleg matig tot me door. Na afloop knik ik mijmerend, terwijl ik mijn best doe dankbaar te glimlachen, terwijl ik heus wel besef dat ik een afwezige indruk maak. “Is het allemaal wel duidelijk?”
Niet alle coaches op onze fitnessclub doen het, maar als de hoofdcoach er is, zet hij in deze tijd van het jaar vaak de Matthäus-Passion op. Er ontstaat dan meteen een andere sfeer in de gymzaal. Waarschijnlijk is het de enige sportclub waar dat gebeurt. Ook daarom hecht ik eraan er vier keer per week heen te gaan. Er zijn leden die het wonderlijk vinden dat de Matthäus is te horen, soms laat iemand een protesterend geluid horen (“Moet dat echt?”), maar het merendeel ondergaat het met diepe instemming.
Op het Boekenbal vrijdagavond kom ik een schrijver tegen van wie ik onlangs een boek las. Ik kom daar meer schrijvers tegen van wie ik wat gelezen heb, maar over het boek van deze collega heb ik geschreven, in een andere krant waarin ik zo nu en dan een uitgave omhoog til die me bevalt. Zonde van de moeite en de plek het over een boek te hebben waar ik niets aan vind. Nee, dat boek bewonderde ik. Als je iets of iemand bewondert, moet je daar niet zuinig over doen. Zit onze aard, alsjeblieft kalm aan, maar dat is niet mijn stijl.
Rond het middaguur is weer het prachtige, aandachtige radioprogramma van Frits Spits te beluisteren: De Taalstaat. Vaste rubriek erin is een luisteraar die belt met een woord dat vergeten dreigt te worden. Vergeetwoorden, zo heten die altijd wat oude woorden, die meestal een kalmerende schoonheid hebben. Of het aan de orde is geweest, weet ik niet, ik kan niet altijd luisteren, maar een vriend had het deze week over `uitspanning´. Als ik spontaan de betekenis ervan zou moeten geven: goedmoedige horeca in de vrije natuur.
Nog niet zo lang geleden: in het journaal zien we onze demissionaire premier lachend en levendig als altijd de grote Europese vergaderzaal binnen swingen. Hij loopt op een groepje af, plukt daar letterlijk een vrouw uit, volgens mij een premier van een Baltische staat, neemt haar dwingend mee naar een stil plekje, kust haar vervolgens ontzettend hartelijk en snijdt dan een kwestie aan, hun gezichten dicht bij elkaar. Je ziet meteen dat daar spijkers met koppen worden geslagen.
Interessant op een onverwacht moment anders dan anders naar je omgeving te kijken. In dit geval vanuit een pashokje in de broekenwinkel. Pashokje is een te groot woord, daarvoor is het te klein, het is meer een kast afgesloten door twee klapdeurtjes.
Je hebt twee soorten dromen. Die je in je slaap overkomen en dus wel degelijk gebeurtenissen zijn, ook al zijn die soms moeilijk of niet te begrijpen. Ik vind dat je nooit mag zeggen: “Het is maar een droom.” Dat laatste is meestal wel het geval met de andere dromen die ik nu bedoel. Misschien mag je ze dagdromen noemen, maar die aanduiding is hier nu wat te losjes.
