Een beroep waarvan ik nog nooit gehoord heb, is flirtcoach. Ik stuitte erop een verslag van een bijeenkomst van de Forum voor Democratie-jongerenbeweging. Die kwam afgelopen weekend bijeen. De flirtcoach, Tom Gorny, gaf een lezing over daten. Daten heette nog niet zo lang geleden een afspraakje hebben of maken. Verkleinwoord van afspraak dus en een afspraak was iets anders dan een afspraakje. Een afspraakje had iets romantisch en lichts. Daten klinkt meteen zo dwingend.
Wanneer ik mijn stokoude, stoere auto voor het huis op slot doe, stapt er uit de tomaatkleurige auto naast me een vrouw uit. Het is zo’n parmantige huurauto van Greenwheels. De vrouw zegt: “Thomas, mag je wat vragen?” Ik ken haar niet, zij mij dus wel. Ze is wat zo makkelijk heet, een aangename verschijning, met glittertjes op haar kleding. Ik zeg “Natuurlijk” en voel vaag De Man Van De Wereld in me wakker worden. Die leidt al enige tijd een sluimerend bestaan, ook omdat ik een paar weken weg ben geweest en een groot deel van de dagen in stilte doorbracht.
Al dagen lezen we van alles over het nieuwe omroepplan. Het blijkt geen officiële informatie te zijn, maar uitgelekte. Is iets van de laatste jaren: we mogen iets eigenlijk niet weten, maar het is toch beter van wel. Dan lekt er dus wat uit. Het zijn grote stukken die er over dat uitgelekte omroepplan verschijnen. Telkens probeer ik ze te lezen, maar het lukt me nauwelijks, terwijl ik wel kan volgen wat er staat. Het is allemaal te saai voor woorden, dat is het, daarom lekken die woorden langs me heen.
Kan prettig zijn dat je ineens weet hoe iets heet. Paar jaar geleden behandelde ik hier het woord `beurtbalkje’ dat ik niet kende, terwijl ik wel wist wat het was: een vinnig stukje hout of karton dat je tussen jouw boodschappen en die van een ander plaatst, op de lopende band bij de kassa in de supermarkt. Ik schrijf het hier voor de tweede keer op, ik heb het nog nooit uitgesproken. Dat laatste zal niet gelden voor een ander woord dat ik niet kende.
Sommige problemen verdienen een klein compliment. Dat zijn de problemen waarin een zeker schoonheid schuilt. Het kan zijn dat je eerst even aandachtig moet nadenken voordat je die schoonheid ziet, maar aandachtig nadenken kan nooit kwaad, en dát heeft ook weer te maken met de schoonheid van het kleine probleem dat al een dag op mijn bureau ligt. Het gaat over de kwestie zittend plassen of niet, staand dus. Voor mannen. De vraag is of jongetjes op de basisschool het al moeten doen.
Weer een stichting waarvan ik in de houding ga staan: Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid. Als van daaruit iets naar buiten komt, is waakzaamheid geboden. De Stichting voorspelt een toename van het aantal gewonden in het verkeer en daar zijn meer fietsers bij dan nog niet zo lang geleden. Hoe dat komt? Er zijn er te veel. Je moet het anders zeggen: veel fietsers gedragen zich gevaarlijk. Dát is het punt. Dat wangedrag is overzichtelijk: veel te hard fietsen, koptelefoon op of van die dingetjes in de oren en natuurlijk het mobieltje.
Ze heetten nog luisterliedjes, de liedjes die Martine Bijl in het begin van haar lange, mooie, veelzijdige carrière zong. Dat woord schoot me te binnen toen ik hoorde dat ze was overleden, luisterliedjes. Dat kwam doordat ik me herinnerde dat ik haar lang, lang geleden zag optreden in Nijmegen, in de kelder van een hotel dat er niet meer is, Pays Bas, en dat toen door studenten werd beheerd. Boudewijn de Groot trad er op, Ramses Shaffy en dus ook Martine Bijl, ze was 22, rekende ik net uit, want ik was bijna 17.
Bijna altijd als er een dier in mijn omgeving verschijnt, begin ik er in gedachten tegen te praten. Soms hardop, zeker tegen huisdieren. Bijvoorbeeld de logeerpoes die vaak in mijn werkkamer uitrust van een leven waarvan ik geen weet heb. Dan zég ik wat ik aan het doen ben en ben blij dat niemand me hoort. Mijn stem is hoger dan normaal en bovendien praat ik in de indianentaal uit mijn kindertijd: `Mij nu stukje schrijven voor krant.’ Graag koester ik de intimiteit tussen mens en dier.
Misschien moet ik vandaag naar Ede gaan, naar het Dutch Festival of Magic. Daar kun je onder meer goochellessen volgen en, wel zo belangrijk, goocheltrucs kopen. Het punt is dat ik er waarschijnlijk té gespannen van word. Lezers van deze column weten dat ik goochelambities heb, maar helaas komt het er niet van. Nu denk ik: hogedrukgebied boven Centraal-Europa, wordt dus warm, misschien is het beter dat ik toch iets anders ga doen. Helder dat dit is een smoesje is. Ik stel het uit vanwege, laat ik het maar eerlijk zeggen, enorme faalangst.
Woensdag wenste iemand me veel plezier met het dauwtrappen. Uiteraard lachte ik hartelijk mee, maar er kwam natuurlijk niets van in. Gisterochtend werd ik vroeg wakker, wist dat het Hemelvaartsdag was en vroeg me af waarom ik niet ging dauwtrappen. Waarom had ik het niet georganiseerd, is toch niet zo moeilijk? In je eentje dauwtrappen, nee, dat doe je niet, kan natuurlijk wel, maar het is een dynamiek die je moet delen. Ik lees dat dauwtrappen in de lijst met meest geliefde tradities op nummer 27 staat.
