Toen ik deze week hoorde dat de zangeres Melanie was overleden, besefte ik dat het lang geleden was dat ik naar een van haar liedjes had geluisterd, terwijl ik toch een liefhebber ben van haar werk, zeker van wat ze in het begin van haar lange carrière maakte. Ze bleef tot voor kort optreden en liedjes schrijven, maar dat ging tot mijn spijt aan me voorbij, misschien ook wel omdat ze voor mij hoorde bij het einde van de jaren zestig, ook bij de jongen die ik in die dagen was.
Er is iets met ons stroomnetwerk aan de hand. Waar ik woon viel het maandagochtend uit, duurde best lang, en dinsdagavond weer, toen maar even. Niet alleen hier in de straat, maar in een groot deel van de stad. We hebben een buurtapp. Daar meld je je dan meteen: “Bij jullie ook?” In dat soort omstandigheden wil je je graag verbonden voelen.
Meer dan sympathiek verschijnsel in de harde januarimaand: de Nationale Voorleesdagen. Vooral bedoeld om de jonge jeugd aan het lezen te krijgen, volgens mij een kwestie die er altijd al is geweest en daarom van het hoogste belang.
Bericht dat grauwe ergernis veroorzaakt: veel scholen stoppen met klassenfoto’s. Komt door de privacywet. Ouders moeten toestemming geven. Er moeten dus eerst formulieren ingevuld worden. Formulieren! Soms wel zeven A4-tjes. Een schoolhoofd zegt dat een razende vader 30.000 euro schadevergoeding eiste. Ik ben zo benieuwd waarom. Wíe maakt mensen als die vader wát wijs? Welke belangen en zorgen woeden hier? Er zijn dus ouders die helemaal geen bezwaar hebben, maar de administratieve rompslomp ontmoedigt scholen de fotograaf te bellen.
Normaal lukt het me niet alle afleveringen van De Slimste Mens te zien, maar nu wel, door revalidatie aan huis gebonden. Het programma hoort in deze periode bij de dagelijkse rituelen en ik zeg erbij dat ik uitzie naar een volgende fase van mijn leven.
Qua muziek was in 1970 in bijna ieder huishouden aan te treffen: de musical Hair, Bridge over Troubled Water van Simon en Garfunkel en de rockopera Jesus Christ Superstar. Over het laatste werkstuk hebben we het de laatste weken vaak, want gisteren ging in Amsterdam een nieuwe versie in première, onder leiding van Ivo van Hove (regie) en Albert Verlinde (zakelijk).
Stel dat je last hebt van een kort lontje en je overal meteen je harde mening loopt rond te tetteren en voortdurend de confrontatie opzoekt, ja, je begint een hekel aan jezelf te krijgen en besluit te proberen daarmee op te houden. De eerste maand van het nieuwe jaar is daar geschikt voor: Silent January. Iedereen mag overal over praten in omroepland en je bent met je voornemen aangeschoven aan een praattafel. Komen veel reacties op, ook woedende doodsbedreigingen natuurlijk, en meer mensen blijken er voor te voelen. Silent January krijgt een status.
Ineens had ik geen zin meer me af te vragen of de koning belasting moet betalen, ook zijn moeder en de koningin, ook de kroonprinses. In principe knik ik enorm. Zeker wanneer het om bezittingen gaat, maar over het salaris (`toelage’) dat wij hun geven, wat doet het ertoe? Wij moeten die toelage verhogen om hen die verhoging te laten ophoesten (o, dat woord!), dus wie heeft er uiteindelijk iets aan? Misschien slap standpunt, maar denkend aan de eindeloze procedures vind ik dat we onze tijd aan belangrijkere kwesties kunnen besteden.
Normaal weet ik al niet hoe het zit met het mechanisme van denkwerk, maar als dat ook nog in war wordt gemaakt door felle pijnstilling, weet je soms niet waar je het moeten zoeken met je gedachten. Na vandaag houd ik erover op, over mijn nieuwe knie en al het gedoe dat daardoor veroorzaakt wordt, maar het is wel zo dat je vanuit bed op een andere manier met de werkelijkheid bezig bent. Zo had ik eergisteren het gevoel dat de Limburgse vlaai die dag het belangrijkste thema was, belangrijker dan de spreidingswet. Als ik de televisie aanzette, ging het over vlaai.
Nog steeds is er zo nu en dan aanleiding even terug te denken aan mijn judoleraar van toen, die op een druilerige namiddag bij ons thuis aanbelde, ik was een jaar of tien. Mijn moeder deed open en tegen haar zei hij vriendelijk, maar vooral bezorgd dat ik niet meer welkom was op zijn judoschool, want: “Hij is een gevaar voor zichzelf.”
