In de stripverhalen die ik als kind las, ook in de film die ik zag, waren uitvinders mannen die eruitzagen alsof ze licht krankzinnig waren. Verkeerd dichtgeknoopte witte jas, veel te grote bril, haar dat alle kanten op spatte en een zieke lach. Uitzondering was Willie Wortel uit Duckstad, een kraanvogel met sterk menselijk trekken. Hij gedraagt zich niet krankzinnig, maar is wel wereldvreemd. Ondertussen vindt hij alles uit wat je maar kunt bedenken. Met de gebruikers van die uitvindingen, vooral Donald Duck, loopt het zelden goed af.
Vrijdag ging het gips van mijn hand en onderarm eraf. Had er bijna drie maanden gezeten. Gecompliceerde breuk die ik helaas geen sportblessure mocht noemen, hoewel ik die wel in de sportschool had opgelopen. Té domme gang van zaken. Maar ja, wel een kleine drie maanden gips. Vrijdag hing het erom. Foto’s werden aandachtiger dan aandachtig bestudeerd, waarna intens overlegd volgde. Ja, de breuk was nog niet helemaal hersteld, maar vooruit, laten we het paar proberen “maar geen push-ups, meneer Verbogt”.
Gisteren in de namiddag komt er bezoek en ik zet een fles wijn op tafel en glazen. Het bezoek schudt echter het hoofd: “Nee, we drinken veertig dagen niet.” Ik ben verbaasd, het bezoek weet er normaal wel raad mee en vindt het gelukkig niet raar de gang van zaken toe te lichten: “Vorige week woensdag begon de vastentijd en we besloten dat we gewoon maar eens mee moesten doen.”
Op een uithoek van mijn bureau ligt een stapeltje krantenknipsels, allemaal stukken en stukjes waarvan ik denk: die ik moet ik nóg een keer lezen. Dat gebeurt zelden. Als dat stapeltje een erg rommelige uitstraling heeft, gooi ik het weg, en dan ben ik licht opgelucht, want dan hoef ik het allemaal niet meer te lezen.
Soms is het net alsof tegenwind van alle kanten komt. Doet zich vooral voor als je op de fiets zit. Je denkt: dadelijk fiets ik tenminste met de wind in de rug. Maar als het dan zover is (`dadelijk’), blijkt de wind van richting te zijn veranderd. Ik denk daar altijd bij: speciaal voor mij. Dat laatste is niet om te zeuren, het valt me alleen maar op en daaraan probeer ik een conclusie te verbinden, zo’n conclusie die boven mijn leven hangt, ja, die de hemel boven mijn leven een kleur en een eigen dynamiek geeft.
Dat we vandaag op deze Internationale Vrouwendag aan heldinnen moeten denken, weet ik pas een paar dagen. Niet alleen aan hen denken natuurlijk, maar je natuurlijk ook afvragen waarom je ze heldinnen vindt. Wanneer is iemand een held of heldin? Er staat een huis in brand, je hoort geschreeuw op de eerste verdieping, je rent het brandende huis binnen en redt een leven. Een heldendaad. Maar ben je dan ook heldin of held? Is het niet normaal dat je zoiets doet als je het kunt én durft?
Hoe komt het toch dat ik nog steeds licht ga steigeren als ik lees of hoor dat iemand er `netjes en verzorgd’ uitziet of uit moet zien? Ik kom het nu tegen in een artikel over stewardessen, voor mij altijd nog een tamelijk magische beroepsgroep. Die van Virgin Atlantic hoeven geen make-up meer op als ze dat niet willen. Waarom dat is, doet er hier even niet toe. Bij andere vliegtuigmaatschappijen is het verplicht. Ik keek snel naar KLM. En daar stond het: het cabinepersoneel moet er `netjes en verzorgd’ uitzien.
Ben benieuwd wanneer de nieuwe campagne van de overheid begint te werken. Dus die tegen hufterigheid, een woord dat zo náár is dat het samenvalt met de betekenis ervan. Iedereen zal inmiddels weten dat die campagne #Doeslief heet. Van deze naam had ik even last, want ik ben geen vriend van woordspelingen. Waarom bovendien weer net doen alsof we kleuters zijn? Ja, het mag allemaal niet te moeilijk overkomen. Veel gaat ons verstand al snel te boven. Je kunt als overheid ook zeggen dat we wat aardiger met elkaar om moeten gaan, in het openbare leven en op de sociale media.
Op een klein terras lees ik een krant. Hoewel ik dieper dan diep verdiept zit in het wereldnieuws, voel ik ineens een verandering in mijn omgeving. Er arriveert een echtpaar met een erg grote hond, zo’n hond die te veel ruimte nodig heeft, en nu nukkig hijgend onder het tafeltje plaatsneemt. Tafeltje beweegt. De man hoort bij de hond, ze lijken op elkaar. Hij heeft ook veel ruimte nodig en loopt op van die hoge schoenen die je ziet op expedities door de jungle. Voordat hij gaat zitten, mept hij zijn mobieltje op tafel. Hij snuift wilskrachtig. Een compacte man is het.
Niet uitgeknipt, wel bewaard in mijn hoofd, een foto uit een artikel over wachtkamers in stations. Niet ieder station heeft er een, ook geen wc, en daar willen ze iets aan doen, wat niet raar is in een land dat bij de welvarendste van de wereld hoort. Ik lees dat de gedachten niet uitgaan naar gewone wachtkamers, nee, stationshuiskamers. Is iets anders. Voorbeeld ervan staat op de foto die ik in mijn hoofd bewaar, de stationshuiskamer van, ik meen, Bilthoven.
