Paar dagen per jaar geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. Daar vraag ik de studenten weleens wanneer ze voor het eerst wisten dat ze later theater wilden maken. Tijdje geleden zei een van die studenten dat het voor haar begon toen ze als klein kind op televisie een oude opname zag van Wim Sonneveld. Hij zong Het dorp. Het lied ontroerde haar, ook omdat ze stille ontroering bij het publiek zag. Dat wilde ze ook veroorzaken, maar dan uiteraard met wat anders dan Het dorp.
Een boek met de titel Organiseer je leven trekt meteen mijn aandacht. Els Jacobs schreef het. Het is nuttig te weten waar je niet goed in bent. Je kunt besluiten er iets aan te doen of het besef zorgt ervoor dat je weet waaraan je vooral niet moet beginnen. Met het organiseren van wat dan ook, heb ik grote moeite, al levenslang. Er moet iets gebeuren dat om een systematische en efficiënte aanpak vraagt, maar ja, wat dan? Met alleen dat inzicht red je het niet.
Voor het begin van de dag ben ik hypergevoelig. Voor veel momenten daarna ook, maar het begin zet de toon. Gisteren was dat: “Uitkijken, pik!” Is vroeg in de morgen, ik ben op weg naar het station, de hemel lijkt nog op een grote teil afwaswater, ik loop over een zebrapad naar de overkant van de straat en dan is er die fietser die razend roept: “Uitkijken, pik!” Hij heeft alle ruimte, ik ben de enige voetganger
Natuurlijk is het begrijpelijk dat er bij de Joden en Palestijnen in Nederland veel emotie is. In deze krant zei een vertegenwoordiger van de Joodse gemeenschap in de Achterhoek: “Het trieste is: je moet altijd op je hoede zijn, oppassen wat je zegt, hoe je je gedraagt. Het zou zomaar kunnen dat ook hier iets gebeurt.” En Amal Karam, kind van Palestijnse ouders, zegt: “De aanleiding is meer dan 75 jaar stapeling van geweld, bezetting, massa-opsluiting, dagelijkse apartheid en onderdrukking.”
In de vroege ochtend schiet het soms door me heen: in mijn puberjaren werkte mijn vader in Amsterdam, op een sociale academie. Hij ging om een uur of 7 met de trein vanuit Nijmegen en daarvoor nam hij een stevig ontbijt tot zich met als voornaamste ingrediënt gebakken spek. Geen bacon, spek. Daar rook het hele huis dan naar. Een geurwekker. Ik ontwikkelde toen een ochtendhumeur dat ik pas vele jaren later kwijtraakte.
De meeste mooie momenten doen zich voor als je die niet verwacht. Vaak ook op plekken die nauwelijks geschikt zijn voor zulke momenten. Ik zit erg laat in de avond in de trein van Nijmegen naar het westen en ben helemaal alleen in de coupé, boek voor me, biertje erbij, zachte muziek in mijn oren. Ah, daar naderen twee conducteurs, een man en een vrouw. Op sommige trajecten doen zich tegen middernacht af en toe problemen voor, daarom kun je beter niet in je eentje controlerend door de trein lopen.
Op 13 juni van dit jaar besloot de orthopeed dat mijn rechterknie vervangen moest worden door een nieuwe. Ik vroeg of ze er genoeg in voorraad had, want je hoort vaak dat er veel op is in de medische wereld. Moet er niet aan denken: je ligt op de operatietafel, oude door sportbeoefening verwoeste knie in de vuilnisbak en dan komt een operatieassistent melden dat alle knieën oppelepop zijn. De orthopeed zei dat ze er genoeg had. November vinden we een prima maand voor de reparatie. Ze belooft een knie opzij te leggen
Van veel teleurstellingen word je sterker. Soms niet meteen, maar uiteindelijk wel, meestal. Toch proberen we ze te voorkomen, wat natuurlijk niet altijd lukt. Ik heb nog niet gekeken naar een nieuw televisieprogramma dat GoedNieuws heet. De naam zegt het al: er wordt daarin alleen maar goed nieuws behandeld.
Onlangs las ik een stuk van Beatrice de Graaf, hoogleraar politieke en internationale geschiedenis in Utrecht. Haar kraakheldere meningen en bevindingen heb ik hoog. Ze vroeg zich af hoe het mogelijk is dat een minister van Buitenlandse Zaken in oorlogstijd zijn biezen pakte omdat hij hem een beter baantje in het vooruitzicht werd gesteld. Daar dacht ik de afgelopen dagen vaak aan, luisterend naar de opportunistische praatjes van Wopke Hoestra die zo graag hogerop in Europa wil, ook omdat dat uitstekend is voor de ambities van Mark Rutte. Hoezo integriteit?
