Een groot deel van de drukke verkeersweg was opgebroken. Ik zat in de auto, het was avond, er viel drammende regen en ik zag een grote felverlichte pijl die me naar links leidde, naar een gedeelte van de weg waarop je normaal van de andere kant rijdt. Een op het wegdek geschilderde pijl zei dat ook: de andere kant op. Maar ja, er was ook de grote fel verlichte pijl.
In de televisieserie Swiebertje van lang geleden, speelde ook een veldwachter een belangrijke rol, Bromsnor genaamd. Uitstekende naam, niemand in mijn omgeving zei: wie héét er nu zo? Eerlijk gezegd keek ik vooral vanwege hem. Zijn omgang met regels en gezag vond ik fascinerend. Voor hem was de allerhoogste autoriteit de burgemeester. Ik vond het altijd fijn wanneer de burgemeester Bromsnor opbelde, want dan ging de veldwachter in de houding staan, terwijl zijn stem bijna trilde van ontzag.
Het is een vooroordeel, min of méér, ik weet het: ik schrijf hier vaak dat je als fietser het meest moet uitkijken voor mannelijke medefietsers die een rugzak om hebben, een koptelefoon op en een hoofd dat kaal is geschoren of bijna kaal. Als het even kan, rijden die je het fietspad af of het fietsgedeelte van een weg die geen fietspad heeft. Iedere keer als ik dat denk, besef ik dat het een vooroordeel is, maar ik word op dat moment wel van de weg gereden door een (bijna) kale mannelijke medefietser met een rugzak om en een koptelefoon op.
Mooi scrabblewoord, zeggen we dan: laadpaalklevers. Maar je kunt het nooit in één keer leggen. Ik kan me wel de spanning voorstellen wanneer er `laadpaal’ ligt en je `klevers’ op je dingetje hebt staan en nog niet aan de beurt bent. En als het eenmaal zover is, voeg je de letters natuurlijk een beetje nonchalant toe. `Scrabblewoord’ is trouwens ook een mooi scrabblewoord.
Ook al beweer ik van niet, ik kijk natuurlijk soms naar praatprogramma’s. Rond middernacht pak ik mijn tablet en snel ik er doorheen. Als ik dan iemand zie die ik graag aan het woord hoor, kijk en luister ik even. Tijdens die rondgang staat het geluid uit, want zelfs het lichte lawaai van al die meningen en meninkjes staat me tegen. Maar gelukkig zit er af en toe iemand bij die iets zegt waarmee je verder kunt. Prima manier om op de hoogte te blijven van wat er leeft.
Vorig week donderdag overleed in New York de Nederlandse fotografe Jacqueline Hassink. Ze was pas 52 en ernstig ziek. Van haar laatste project had ik gehoord, maar ik had er nog niets van gezien. Het is een boek en een tentoonstelling met de titel Unwired. Daarvoor fotografeerde ze de laatste plekken op de wereld zonder wifi.
We kennen het wel, dat we zeggen: “Ik hoef er niks over te horen, ik zie de foto’s wel.” Had ik met het VVD-partijcongres afgelopen weekend. Natuurlijk hoorde ik er wel iets over en als je dat allemaal serieus neemt, word je er optimistisch van. Ook las ik monter over een hamburgercaravan. Er was veel aandacht voor snacks. De bedoeling ervan was, geloof ik, de partij een populaire uistraling te geven, zoiets. Allemaal goed, zo gaat het op bijna alle partijcongressen, ook al hangt niet overal een zwetende frituurgeur.
Niet ondenkbaar dat ik me volgend jaar op deze maandag afvraag of ik me herinner dat het de afgelopen dagen Black Friday was, een vrijdag die drie dagen duurde. En waar je niet onderuit kwam, als je deelnam aan het dagelijks leven, wat de meeste mensen deden. Toch ben ik er niet in gedoken. Dat komt omdat er iets bij komt kijken waar ik niet tegen kan en dat is `profiteren’. Word ik zenuwachtig van. Gisteren zei iemand nog “Ze hebben daar Black Friday-aanbiedingen, je bent gek als er niet van profiteert”. Omdat ik gek ben, ga ik dan haastig iets anders doen.
Het Voedingscentrum wil dat Echte Mannen minder vlees eten. Dan doen Echte Mannen immers: grote hoeveelheden vlees eten. Daarom heet een Echte Man een masculiene carnivoor. Vind ik nogal wat als je dat van jezelf denkt, bijvoorbeeld voor de spiegel, dat je dan dus vaststelt dat je een Masculiene Carnivoor bent.
Nederland is een land vol beroering, steeds meer náre beroering, maar ook beroering die alleen maar opmerkelijk is. Van dat soort beroering kan ik houden, hoewel die helaas niet altijd tot me doordingt, terwijl ik toch popelende voelsprieten heb.
