“En dan nu de foto’s!” We gaan voor de televisie zitten en daar verschijnen de foto’s van de vakantie die we zojuist voor een groot deel besproken hebben. Een uur geleden zijn de vakantiegangers teruggekeerd. In dat uur hebben ze verteld hoe de vakantie was, mooie momenten, minder mooie momenten, geweldige adresjes die niemand kent, en hoe het beste terug te rijden. De geschenken zijn uitgereikt, locale producten, aardewerk, zeep, gedroogde bloemen in een jutezakje. En nu zien we dus de foto’s die bij de afgelopen weken horen.
Soms heb je herinneringen waarvan je denkt dat het jeugdherinneringen zijn, maar dat is helemaal niet zo. Ze zijn van later. Ik moet er natuurlijk wel bij zeggen dat ik niet precies weet hoe lang je jeugd duurt. Ik ben bijvoorbeeld in sommige opzichten nog niet volwassen en dat is iets waarmee ik niet bepaald wil koketteren. Maar goed, is iets voor een andere keer.
Graag herstel ik in de vroege ochtend in huis de wanorde die de vorige dag is ontstaan. Maakt niet uit door wiens toedoen. Gisterochtend ook. Er was bezoek geweest dat zich uitbundig had gemanifesteerd. De maaltijd voltrok zich aan tafel, maar lijkt na afloop toch een lopend buffet te zijn geweest. Overal bevinden zich restanten. Ik ruim de afwasmachine in, zet flessen in een tas voor de flessenbak en dat vind ik allemaal rustgevende handelingen.
Bij een vriend zie ik op tafel een uit de krant gescheurde pagina liggen waarop het speelschema staat van de eredivisie 2018/2019. Zo lees ik dat op 12 mei volgend jaar Vitesse tegen De Graafschap speelt en dat kan een leuke, felle wedstrijd zijn. Ooit schreef ik de belangrijke wedstrijden op in mijn agenda. Als Nijmeegs jongetje die van NEC. Soms mocht ik met mijn vader mee en dat waren altijd belevenissen die me bij bleven. NEC speelde toen ook al niet in de eredivisie. In welke divisie wel, weet ik niet meer.
“De regen viel tegen.” Dat zeiden mijn montere buurvrouw en ik tegen elkaar toen we gisteren onze huisdeuren geopend hadden om te kijken wat er met de wereld was gebeurd.
Het is inmiddels woensdag en ik dacht dat het wel uit mijn gedachten zou verdwijnen, maar dat doet het niet. Het zit er nog steeds, het fragment dat ik zondagavond in Zomergasten zag, gekozen door Louis van Gaal. Het waren een paar minuten uit een televisiespelletje uit 1960,Een kwartje per seconde, gepresenteerd door Lou van Burg. We hadden nog geen televisie, maar als dat wel het geval was geweest, hadden we er bij ons thuis vast allemaal voor gezeten.
Je denkt dat er onderhand alles gezegd is over het warme weer, maar dat is niet zo. Wat ik bijvoorbeeld niet wist, is dat het goed is voor onze innerlijke rust. Reden: je doet minder, dus minder stress. Het is onderzocht op het Erasmus MC in Rotterdam, dus is het waar. Je doet veel meer buiten en dat zijn vaak `leuke dingen’. Je bent sneller op zoek naar `een prettig gevoel’. Dat heb ik trouwens ook met slecht weer, maar het gaat nu over deze zomer die de hele tijd vergeleken wordt met de zomer van 1976. En dan stoort het me enorm dat ik me van die zomer weinig herinner.
Wanneer er een nieuw gezicht prominent op televisie te zien is, wordt het altijd onmiddellijk vergeleken: niet zo snel als Matthijs, niet zo geforceerd als M. en wat minder pit dan Eva. Ik las het allemaal zonder dat ik haar gezien had, Nadia Moussaid, die Eva Jinek vervangt. Vorige week keek ik twee keer en al die vergelijkingen verbleekten meteen, Nadia Moussaid lijkt vooral heel erg op zichzelf, ja, iemand om je op te verheugen.
Een woord waarvan ik niet houd, is `eigenlijk’. Vaak wordt het gebruikt in een gang van zaken die halfbakken is: “Eigenlijk wil ik het niet, maar ja, ik doe het toch.” Misschien is het ergst: “Eigenlijk heb ik geen zin, maar…” Waarom begin ik erover? Nou, eigenlijk wil ik het helemaal niet hebben over de chef-dirigent die eergisteren door de directie van het Koninklijk Concertgebouworkest ontslagen werd vanwege seksueel wangedrag, Daniele Gatti, Italiaan.
Beschouw ik het als een mislukking dat ik niet goed ben in rekenen? Is trouwens zwak uitgedrukt, niet goed. Ik moet zeggen dat ik niets heb met getallen. Ik probeer ze uit de weg te gaan, wat niet handig is als je mee wilt draaien met de wereld. Wanneer ik iets heb gekocht, ben ik vrijwel meteen vergeten wat ik ervoor heb betaald. Bedragen optellen lukt alleen met een apparaatje. Vaak voel ik de behoefte te roepen dat ik goed ben in andere dingen.
