Soms weet je niet waarover je mee mag praten en waarover asjeblieft niet. Eergisteren was er een televisieprogramma dat Wat verdien je? heette. Heldere titel. Twee panels moeten raden wat drie deelnemers verdienen. Ik was niet thuis, maar als ik dat wel was geweest, had ik de televisie niet aangezet, nee zeg.
Bij ieder bericht over mijn geboorteplaats Nijmegen spits ik de oren. Niet dat ik denk: wat nu weer?, nee, maar ik voel altijd lichte spanning en soms grote vreugde.
Vandaag is het blauwe maandag, dus echt een dag om me weer eens met eten bezig te houden. Ik lees een artikel van psycholoog Aukje Verhoeven die alles weet van `ongezonde associaties’. Daarmee bedoelt ze bijvoorbeeld dat je meteen trek krijgt in een hamburger bij het zien van de gele M van McDonald’s. Heb ik niet – tot mijn opluchting, want die gele M zie ik regelmatig en in de namiddag moet ik dan even iets van me af schudden, zeker als ik in de auto zit en me flauw voel.
Het is 13 januari, het nieuwe jaar is nu niet meer nieuw, maar toch kreeg ik deze week nog een keer of drie de beste wensen op mijn gezicht gekust. Is daar iets op tegen? Is niet iedere dag een dag om elkaar het allerbeste te wensen? Ja en nee.
Er zijn mensen die vaak een stuk zeggen. Een stuk dit, een stuk dat. Een stuk verantwoordelijkheid bijvoorbeeld: “Voor hun thuissituatie voel ik een stuk verantwoordelijkheid.” Met thuissituatie ben ik ook niet blij, maar een stuk verantwoordelijkheid vliegt me een beetje aan. Toch voelde ik deze dagen een stuk erkenning. Dat overviel me, maar toch was het er ineens, een stuk erkenning. Dat kwam door berichtgeving uit Frankrijk. Een groep schrijvers, journalisten en actrices onder wie de betoverende Cathérine Deneuve, vindt dat de MeToo-beweging niet moet overdrijven.
Op de badkamer bevindt zich in een bol een lampje. Daaraan hangt een draadje en als je daaraan trekt, gaat het lampje aan. Niet alleen het lampje, maar ook de ventilator. Ik ben nog steeds iemand die zoiets kan bewonderen. Ik ben opgevoed door een moeder die vaker dan andere mensen zei: “Wat kunnen ze toch veel, hè.”
In mijn roman Kleur van geluk uit 2013schrijf ik dat iemand lijkt op `de Franse zangeres die een paar jaar daarvoor het Eurovisie songfestival won, een meisje van zeventien of achttien met een onbevangen gezicht, vrolijke ogen en een bovenlip die een beetje pruilt als ze haar mond sluit. Ze heeft ook dat glanzende blonde haar dat net tot onder haar gezicht valt.’
Op de radio hoorde ik een fragment van een gesprek over het verschijnsel winterdepressie. Ik heb daar zelf geen last van, geloof ik, hoewel ik minder van de winter houd dan een paar jaar geleden. Ik heb nu weer zin in de zomer, in ieder geval in dagen met meer en langer licht.
Hoewel ik ben opgegroeid in een felle feministische golf, ben ik de laatste maanden ten aanzien van vrouwen meer op mijn hoede dan toen. In die dagen was je al fout bezig als je de deur voor een vrouw openhield, want dan wilde je vast iets meer dan alleen die deur openhouden. Ik heb toen wel mijn manieren geleerd en ja, ben er ook een beetje timide van geworden. En wij, Verbogtjes, zijn van nature al wat verlegen, dus soms durf ik me in vrouwelijk gezelschap nauwelijks te bewegen.
Soms moet je zwakke punten gewoon maar toegeven: ik weet nog steeds niet, echt waar, wat verzadigde en onverzadigde vetten zijn. Is me al vaak uitgelegd en ik luisterde altijd aandachtig, steeds bleker wordend, maar blijkbaar is het geen informatie die ik muurvast opsla. En ik voeg er meteen aan toe: misschien wil ik het wel niet. Terwijl ik er toch aan hecht gezond te leven en ook min of meer in de gaten heb hoe dat ongeveer moet. Bij gezond leven hoort kennis van verzadigde en onverzadigde vetten.
