Sommige veranderingen in je leven bereid je voor. Bijvoorbeeld door een studie. Of door lang na te denken over een andere baan en dan die baan kiezen. Of door ergens heen te gaan, een ver land, om een nieuw leven te beginnen. Ik noem maar wat, er zijn tientallen mogelijkheden.
Natuurlijk had hier gisteren een stukje over de storm moeten staan, maar dat had ik dan op de dag van de storm moeten schrijven en toen zat ik vanwege die storm vast op Utrecht Centraal. Ik arriveerde daar om half 11, was op doorreis en moest uitstappen en pas ’s avonds om half 7 kon ik weg, in een taxi waarvoor ik heel veel geld moest betalen. Waarom bleef ik er zo lang? Nou, telkens werd er beloofd of gesuggereerd dat er dan en dan weer treinverkeer mogelijk zou zijn, maar dat was niet zo.
Er zijn woorden en uitdrukkingen die een kort leven leiden en daarna onder het zand van de tijd verdwijnen. Meestal is te begrijpen waarom, bijvoorbeeld vanwege te weinig zeggingskracht of te modieus. Ik weet bijna nooit hoe lang iets geleden is, maar ik herinner me dat we bij het afscheid vaak `de ballen!’ riepen. Sommigen maakten er `los ballos’ van en dan moest je een beetje op je hoede zijn, voor de volgende keer dus.
Altijd als ik iets lees over pesten, denk ik aan de pesters uit mijn latere schooljaren. Tijdens de zes jaren op de lagere school zullen ze er vast ook geweest zijn, maar ik herinner me er geen. Misschien had ik het veel te druk met mijn prille verkenningen van mijn jonge leven. Ja, dat is het: woorden leren en leren schrijven, ik begon aan een eigen wereld op papier. Over die wereld liep ik de hele dag te dromen. Het kost me geen moeite me op die school rond te zien lopen en in de kleine wereld tussen school en huis. Pesters hadden geen vat op me.
Soms weet je niet waarover je mee mag praten en waarover asjeblieft niet. Eergisteren was er een televisieprogramma dat Wat verdien je? heette. Heldere titel. Twee panels moeten raden wat drie deelnemers verdienen. Ik was niet thuis, maar als ik dat wel was geweest, had ik de televisie niet aangezet, nee zeg.
Bij ieder bericht over mijn geboorteplaats Nijmegen spits ik de oren. Niet dat ik denk: wat nu weer?, nee, maar ik voel altijd lichte spanning en soms grote vreugde.
Vandaag is het blauwe maandag, dus echt een dag om me weer eens met eten bezig te houden. Ik lees een artikel van psycholoog Aukje Verhoeven die alles weet van `ongezonde associaties’. Daarmee bedoelt ze bijvoorbeeld dat je meteen trek krijgt in een hamburger bij het zien van de gele M van McDonald’s. Heb ik niet – tot mijn opluchting, want die gele M zie ik regelmatig en in de namiddag moet ik dan even iets van me af schudden, zeker als ik in de auto zit en me flauw voel.
Het is 13 januari, het nieuwe jaar is nu niet meer nieuw, maar toch kreeg ik deze week nog een keer of drie de beste wensen op mijn gezicht gekust. Is daar iets op tegen? Is niet iedere dag een dag om elkaar het allerbeste te wensen? Ja en nee.
Er zijn mensen die vaak een stuk zeggen. Een stuk dit, een stuk dat. Een stuk verantwoordelijkheid bijvoorbeeld: “Voor hun thuissituatie voel ik een stuk verantwoordelijkheid.” Met thuissituatie ben ik ook niet blij, maar een stuk verantwoordelijkheid vliegt me een beetje aan. Toch voelde ik deze dagen een stuk erkenning. Dat overviel me, maar toch was het er ineens, een stuk erkenning. Dat kwam door berichtgeving uit Frankrijk. Een groep schrijvers, journalisten en actrices onder wie de betoverende Cathérine Deneuve, vindt dat de MeToo-beweging niet moet overdrijven.
Op de badkamer bevindt zich in een bol een lampje. Daaraan hangt een draadje en als je daaraan trekt, gaat het lampje aan. Niet alleen het lampje, maar ook de ventilator. Ik ben nog steeds iemand die zoiets kan bewonderen. Ik ben opgevoed door een moeder die vaker dan andere mensen zei: “Wat kunnen ze toch veel, hè.”
