Kijk, dan mis je de praatprogramma’s, in dit geval speciaal Peter R. de Vries die uitlegt hoe het zit met de man die van de Staatsloterij een bedrag heeft gekregen omdat hij zich misleid voelt. Peter R. de Vries wist hier uiteraard al van, al maanden geleden, maar hij kan vertellen hoe de Staatsloterij aan het bedrag van 4250,-- komt, want dat is een raar bedrag. En wat we moeten denken van die geheimhoudingsclausule, dus dat die man 5000,-- moet betalen wanneer hij en boekje open doet over zijn regeling met de Staatsloterij.
Aangewezen op de Franse televisie zie ik vooral de Franse prestaties op de Olympische Spelen. Vrijdagavond zat ik zeer te wachten op de hockeyfinale, maar die wedstrijd was hier toch maar een detail. In plaats daarvan zag ik minstens twee sporten die ik niet kende, maar die ruim aandacht kregen omdat Franse vrouwen hoge ogen aan het gooien waren. Een ervan was een vechtsport: twee vrouwen schopten de hele tijd tegen elkaar. Hun handen en armen mochten ze niet gebruiken. Alleen de benen. En in de andere sport stond een groep vrouwen te wachten op een signaal.
Wanneer ben je volledig volwassen? Dat ik het antwoord op die vraag niet weet, wijst erop dat ik nog best wel een lange weg te gaan heb. Of ik dat erg vind? Geloof het niet en dat zegt ook wel iets. Wat bijvoorbeeld van een volwassen houding kan getuigen is de omgang met openbare correctie.
De geschiedenis van het woord heb ik nooit aandachtig gevolgd, maar ik geloof dat een pensionado aanvankelijk een gepensioneerde was die zich vooral aan de Spaanse kust ophield. In een van de brandpunten van dat leefgebied is een vriend van me huisarts en die kan er zeer opmerkelijke verhalen over vertellen. De betekenis van het woord heeft zich verbreed: de gezonde kapitaalkrachtige senior. Kan natuurlijk nog altijd in Spanje wonen, maar Mook of Velp is ook mogelijk.
Een gezegde waaraan ik nooit meer dacht is `Een tevreden roker is geen onruststoker’. Hier in het diepe zuiden van Frankrijk komt het weer tot leven. De Fransen roken lekker door, alsof er nooit iets over is gezegd. Of ze het binnenshuis doen, geen idee, maar buiten staan of zitten of lopen ze nonchalant te genieten. Niet iedereen natuurlijk, maar ze zijn wel in de meerderheid, schat ik.
Vakantie vieren is een kunst. Of ik die beheers, weet ik niet. Ik probeer veel dingen te doen die ik thuis ook doe, maar dan wat langzamer en ik stel me voor dat het meer ontspannen gaat, hoewel ontspanning geen schreeuwende behoefte van me is. Ik geloof dat ik juist spanning nodig heb. Blijf ik scherp en ja, ook dynamisch van. Denk en hoop ik. Tijdens de vakantie kijk ik wel aandachtig om heen. Wat overkomt me van de kunst van het vakantie vieren?
Voor de eerste race van Dafne Schippers was ik net iets te laat. Op de Franse hotelkamer werd ik op tijd wakker, maar de afstandsbediening haperde raar en toen ik dat kleine probleem had opgelost, was Dafne ook alweer klaar, want zoiets gaat snel. De Franse verslaggever deed niet veel aan haar, dus ik moest een paar uur wachten. Toen las ik in een van de ochtendkranten dat ze met `speels gemak’ had gewonnen. En ik hoopte dat Dafne dat niet zelf dacht, dus: `O, ik heb met speels gemak gewonnen.’
Het blijft wennen. Wanneer je een jaar of twintig geleden naar Frankrijk ging, als toerist, keerde je gecorrigeerd terug. Als je het er allemaal redelijk vanaf had gebracht, voelde je opluchting die de vakantie beslist iets extra’s gaf. De meeste Fransen hadden het niet zo op vakantiegangers en met hun afkeer gingen ze allerminst genuanceerd om.
Er is een ochtendprogramma op de radio waarin het altijd gaat om een brandende kwestie. Het heet Standpunt.nl, maar je schrijft Stand.nl. Daar is over nagedacht. Er is een hoofdgast die, inderdaad, een standpunt heeft over de brandende kwestie. En luisteraars mogen opbellen. Het merendeel ervan weet niet hoe iets kórt duidelijk te maken, terwijl dat toch moet kunnen.
