Hoe sta ik ervoor in 2021? Nog niet zo lang terug was zo’n vraag niet in me opgekomen. Over 4 jaar! Ik hoop dat het meeste wat ik doe, hetzelfde is als wat ik nu doe, met opgeheven hoofd, neus in de wind, borst vooruit, zacht opgejaagd door avontuurlijke onrust, altijd nieuwsgierig naar de horizon. Ik doe er mijn best voor, maar als je je er best voor moet doen en het niet zomaar gaat, is er iets aan de hand waar je misschien niet je vinger op kunt leggen. Ben ik pessimistisch? Alsjeblieft niet zeg.
Deze dragen draai ik vaak de muziek van Tom Petty. Maar dat deed ik altijd al. Het meeste van wat hij gemaakt heeft, heb ik. Hij stierf maandag, de dag dat mijn moeder 92 was geworden als ze vorig jaar niet was overleden. Haar verjaardag en de dood van Petty hebben een verbond gesloten. Zo werkt het bij mij zonder dat ik kan uitleggen wát er dan werkt.
De trein staat stil een paar minuten voor het station van een niet al te grote stad waar ik niet moet zijn. Anders had ik het vervelend gevonden vlak voor de bestemming te worden opgehouden. Gebeurt vaker, op het station is iets aan de hand, misschien zijn rails vol, de trein moet even wachten.
Zaterdagmiddag was ik in de Openbare Bibliotheek van Nijmegen waar Pé Hawinkels werd herdacht, de dichter en vertaler die in Nijmegen woonde en in 1977 jong overleed.
De vroege ochtend begon gisteren koninklijk. Niet mijn bijdrage(n) eraan, nee, de ochtend zelf. Het was stil op straat, geen zuchtje wind, om alles hing een gouden glans. Ik verlang dan vurig dat er even niets gebeurt en bedierf het zelf, want ik zette het ochtendprogramma aan. Daar hoorde ik dat de gipsvluchten worden gestaakt. Gipsvluchten? Ja, de wintersporters met een gebroken been kregen ieder jaar zendtijd in het journaal, waarschijnlijk om aan te geven dat de tijd verstrijkt. Je hoorde er nooit commentaar bij waarvan je opkeek.
In een aangename boekhandel mag ik van alles vertellen over mijn nieuwe boek. We hebben het over herinneringen, de rol die ze spelen in het heden, de werking ervan. In de pauze spreekt een zonnige vrouw me aan. Ze heeft geen leeftijd en maakt niet de indruk daarmee te zitten. Ze zegt dat het allemaal ook te maken heeft met de fase van je leven waarin je zit: als je meer verleden hebt dan toekomst is het niet vreemd dat herinneringen een grotere rol gaan spelen.
Tegen alle bedreiging van de stilte in, boven en rond de Veluwe moeten we krachtig protesteren, ook al hebben we een overheid die niet in die protesten is geïnteresseerd. Wel in nieuwe vliegroutes vanaf vliegveld Lelystad. Het gaat vooral om vakantievluchten. Interessant dat het juist vakantievluchten zijn die de schoonheid van de Veluwe gaan aantasten.
“Trotse houding, Thomas, trotse houding!” Op de fitnessclub is een nieuw apparaat. Het ligt op de grond, heeft twee handvaten en aan iedere kant een gewicht. Je moet erin gaan staan, de handvaten pakken, waarbij je iets door de knieën zakt, en weer gaan staan.” Dan roept de coach het dus van die trotse houding. Daarmee bedoelt hij: rechte rug, borst vooruit. Dat kan ik, maar ik denk wel na over mijn trots. Volgens mij is er een conflict tussen beeldvorming en inhoud.
Het boek van oud-SP-kamerlid Sharon Gesthuizen over de knoet van Jan Marijnissen (`driftige peuter’) heb ik niet gelezen. Dat hoefde niet want voordat het in de winkel lag, was het al in ieder actualiteiten- en praatprogramma aan de orde geweest. Ook de kranten hadden er vol van gestaan. Binnen mum van tijd was mijn nieuwsgierigheid om zeep geholpen, terwijl ik Sharon Gesthuizen sympathiek vind en het interne politieke bedrijf interessant.
In mijn vorige buurt zag ik hier en daar regelmatig hangjongeren en ik vroeg me af of ik er een zou willen zijn als ik jong was. Het is makkelijk je zoiets af te vragen op mijn leeftijd, maar ik neem bijna iedere vraag serieus. Ik denk het niet, want ik houd niet van groepen en ook niet van ergens rondhangen, nog steeds niet trouwens. Toen ik jong was, zat ik graag op mijn kamer van alles te bedenken en dat dan op te schrijven of te tekenen.
