Veel hoef ik niet per se te weten. Steeds meer, geloof ik. Bijvoorbeeld dat het deze week Fiets Telweek is. Een grote groep fietsers houdt met een speciale app van alles bij, zoals de snelheid, de route, punten die voor vertraging zorgen. Het zijn van die woorden waarvan ik nooit dacht dat ik ze op zou schrijven: speciale app. Die speciale app heb ik in ieder geval niet.
Misschien moet het me verontrusten, maar er zijn kwesties waarin ik me helemaal niet wil verdiepen, terwijl iets in me zegt dat ik dat wél moet doen. Wildplassende vrouwen bijvoorbeeld en de rechter die zich met hen moet bemoeien. Dat er dus meer openbare toiletten moeten komen, ook voor vrouwen, anders kun je ze niet verbieden te gaan wildplassen. Ik zit enorm te knikken, want ik ben het er helemaal mee eens, maar overal om me heen is er een andere orde van de dag die aandacht eist.
De ochtendmist hangt in flarden in de stille straat. Graag kijk ik daarnaar. De dag begint stamelend, het is goed dat nog niet alles zichtbaar is. Dan komt er een bestelbusje de hoek om. Het ziet er gloednieuw uit, blauw en wit van kleur. Dan zie ik wat erop staat: VERTROUWELIJKE VERNIETIGING. Het zijn geen woorden voor de vroege ochtend, er is nog maar weinig op gang gekomen en dan zo’n busje.
De uitstraling van Prinsjesdag is verbleekt. Wat de koning gaat zeggen, weten we ongeveer. Er zijn geen verrassingen. Ik klaag niet, want er zijn nog altijd de hoedjes. En de hoeden.
Misschien geen kwestie voor de maandag, maar wat denk je als je hoort dat je nog maar een jaar te leven hebt. Nee, wat neem je je voor? Waarschijnlijk zijn die voornemens er niet meteen als je het hebt gehoord, maar komen ze daarna. Ik lees een interview met de schrijver Renate Dorrestein, een erg aardige collega die ik graag tegenkom. Ze is 63 is, zo ziek dat ze nog maar een jaar heeft, maar kan nog veel. Het was al in kleine kring bekend, maar nu is het openbaar geworden. Helpt het je als veel mensen het weten? Geen idee.
Het heeft hard geregend en hard gewaaid. Nu even niet en dan is het anders stil dan wanneer het zojuist niet hard heeft geregend en gewaaid. Ik zit op een natte bank bij een weiland en kijk naar niets. Nou ja, niets, in de verte een paar koeien, hier en waar wat bomen, zware wolken laag boven het land, maar toch kijk ik vooral naar niets, de koeien, de bomen en de wolken zijn allemaal decor bij dat niets.
In Rotterdam, in Het Nieuwe Instituut, is een tentoonstelling te zien van doodgewone gebruiksvoorwerpen. Verzamelingen ervan, bijvoorbeeld tientallen fietsbellen of stukken daarvan, platgereden, op straat gevonden. Is het interessant daarnaar te kijken? Ik denk het wel en ga er waarschijnlijk ook heen, ook omdat ik het vaak te doen heb met dingen die nutteloos zijn geworden. Ontdaan van hun dagelijkse omgeving waarin ze een functie hadden, krijgen ze een nieuw leven.
Wat vind ik hinderlijke geluiden in huis? Moet ik even over nadenken, ook omdat ik die niet hoor terwijl ik dit noteer. Ik luister even, maar het is stil in huis. Natuurlijk is het nooit echt stil, ook het huis zelf maakt geluid, zeker nu er een herfstwind staat, maar toch is het stil. Als er nu een deur stond te klepperen, ja, dat zou ik irritant vinden. Daar moet je dan ook héén.
Er zijn mensen die op hun telefoontje buienberichten kunnen lezen. Voordat ze de deur uit gaan, kijken ze ernaar en zeggen: “Over 5 minuten gaat het regenen. Ik wacht nog even.” Een nuttige gang van zaken, waartegen ik ook licht verzet voel, zonder dat ik dat verzet efficiënt kan uitleggen. Het is niet omdat mijn hele leven zonder buienberichten heb doorgebracht zonder dat ik er blijvende schade van heb ondervonden. Er waren natuurlijk wel buienberichten, maar die hoorde je op de radio of las je in de krant. En meestal klopte die informatie niet.
Tegen het instituut van het koningschap kun je bezwaren hebben, tegen de traditie, de gevolgen van de traditie, maar toch nauwelijks tegen onze koning. Hij doet zo goed mogelijk wat hij kan en mag. Hij is nu op onze eilanden in het Caribisch gebied en voordat hij ging, heeft hij een paar keer gezegd dat hij echt niet in de weg wilde lopen. Hij zei het zo nadrukkelijk dat hij natuurlijk in de weg moest lopen. Hoe het vandaag gaat, weet ik niet, maar gisteren was men daar naarstig op zoek naar een plek waar hij bezorgd kon gaan kijken.
