Zonnig tafereel is het: in het innige namiddaglicht zit een vrouw op de vensterbank een telefonisch gesprek te voeren. Haar voeten rusten op het lage hekje voor haar. Ik ken haar niet en misschien moet ik daar spijt van hebben. Na de vroege ochtend vind ik de namiddag het beste tijdstip van de dag en ze hoort bij deze momenten zonder dat ik kan uitleggen waarom, maar om zo’n uitleg gaat het helemaal niet, je moet het bij je gevoel houden en daar ook niet te lang over nadenken.
Vorige week vrijdag werd ik gebeld door mijn bank, door een vrouw met een Barbie-achtige naam. Niet Barbie, zoiets, een dansende voornaam waarbij je je van alles voorstelde, strandpret, betoverende zonsondergangen, kortom zorgeloze omstandigheden. Haar stem hoorde daarbij, lachend en zoet, maar niet te. Ik was met iets bezig waarbij ik niet gestoord kon worden, maar ja, dan moet je de telefoon met rust laten.
Enge films, daar gaat het de laatste dagen vaak over, ook gisteren in deze krant. Komt ook door de dood van regisseur William Friedkin die The Exorcist maakte, de film over het door de duivel bezeten meisje. Vijftig jaar geleden! De halve wereld had het erover, zonder dat iemand die nog gezien had.
Als iets eigenlijk niet mag, ben je meteen geneigd te zeggen: “Maar er mag zo veel niet.” En dan doe je het toch. Een broodje paling is bijvoorbeeld hartstikke fout. Paling is een bedreigde diersoort. In de viswinkel hier in de buurt wordt die dan ook niet verkocht. Maar op de markt wel. Normaal houd ik me in, beperk ik me tot een haring, maar dat lukt niet altijd. En op het moment dat ik het broodje paling bestel, weet ik dat ik niet goed bezig ben, maar toch word ik niet geremd door spijt.
Wie het zei, weet ik niet meer, maar het was na de wedstrijd tussen Feyenoord en PSV, afgelopen weekend. Misschien een speler van Feyenoord, Hartman, tijdens het nagesprekje, misschien de trainer, maar waar het me om gaat is dat ik weer een woord cadeau kreeg dat ik niet kende: besefmoment. In dit geval was het besefmoment dat Feyenoord iets beter moet gaan spelen. Zo werd het uiteraard niet gezegd, nee, het heette hier `een stapje erbij’. Stapje erbij is ook erg sterk, maar haalt het niet bij besefmoment.
Er zijn mensen die zich nauwelijks van een wereld buiten hen om bewust lijken te zijn. Waarschijnlijk willen ze dat ook niet en hebben ze hun handen vol aan zichzelf. We zien ze lopen op straat met oortjes in, hun blik strak gevestigd op het mobieltje. We kennen de harde telefoongesprekken in bijvoorbeeld het openbaar vervoer. Je kunt er iets van zeggen, maar ze geven meedogenloos te kennen alles zelf wel uit te maken: “Waar bemoei je je mee?”
Waar zijn ze gebleven, de frisse jongens en meisjes met een klembord die je wanneer je bijvoorbeeld de supermarkt uitkwam, staande hielden en vroegen of ze je wat mochten vragen? Er zijn mensen die hen handig of bars ontweken en ik deed ook weleens of ik té diep in gedachten was om hen op te merken, maar doorgaans zat ik meteen klem in hun vraag: “Hoe denkt u over vlees?” Of: “Bent u van mening dat alle kinderen, overal ter wereld, recht op onderwijs hebben?”
Drie jaar geleden werd de straat hier autovrij. De plaatselijke overheid verordende dat niet om de levensvreugde van de bewoners te vergroten, nee de straat is een kade en die is aan herstel toe. Onlangs werd duidelijk dat daar geen geld voor is en wij weten niet goed hoe we het daar over moeten hebben.
Eerst dacht ik geschrokken dat ik weer te laat was ingestapt in alles omtrent ChatGPT en dat is waarschijnlijk ook zo, maar ik begrijp wel hoe het kan dat het voor oplichters steeds makkelijker wordt hun gang te gaan.
Woorden hoeven niet per se mooi te zijn om grote aantrekkingskracht uit te oefenen. Hier in de buurt wordt veel verbouwd, huizen, straten. Soms staat erbij wat er gebeurt en om de hoek kwam ik een woord tegen dat ik nog niet kende, maar waarnaar ik graag kijk. Paar keer per dag loop ik er langs en ik betrapte me er gisteren op dat ik het hardop uitsprak, niet erg hard, maar net hard genoeg om het de ruimte te geven die het volgens mij verdient. Het woord is: projectrealisatie.
