Misschien geen kwestie voor de maandag, maar wat denk je als je hoort dat je nog maar een jaar te leven hebt. Nee, wat neem je je voor? Waarschijnlijk zijn die voornemens er niet meteen als je het hebt gehoord, maar komen ze daarna. Ik lees een interview met de schrijver Renate Dorrestein, een erg aardige collega die ik graag tegenkom. Ze is 63 is, zo ziek dat ze nog maar een jaar heeft, maar kan nog veel. Het was al in kleine kring bekend, maar nu is het openbaar geworden. Helpt het je als veel mensen het weten? Geen idee.
Het heeft hard geregend en hard gewaaid. Nu even niet en dan is het anders stil dan wanneer het zojuist niet hard heeft geregend en gewaaid. Ik zit op een natte bank bij een weiland en kijk naar niets. Nou ja, niets, in de verte een paar koeien, hier en waar wat bomen, zware wolken laag boven het land, maar toch kijk ik vooral naar niets, de koeien, de bomen en de wolken zijn allemaal decor bij dat niets.
In Rotterdam, in Het Nieuwe Instituut, is een tentoonstelling te zien van doodgewone gebruiksvoorwerpen. Verzamelingen ervan, bijvoorbeeld tientallen fietsbellen of stukken daarvan, platgereden, op straat gevonden. Is het interessant daarnaar te kijken? Ik denk het wel en ga er waarschijnlijk ook heen, ook omdat ik het vaak te doen heb met dingen die nutteloos zijn geworden. Ontdaan van hun dagelijkse omgeving waarin ze een functie hadden, krijgen ze een nieuw leven.
Wat vind ik hinderlijke geluiden in huis? Moet ik even over nadenken, ook omdat ik die niet hoor terwijl ik dit noteer. Ik luister even, maar het is stil in huis. Natuurlijk is het nooit echt stil, ook het huis zelf maakt geluid, zeker nu er een herfstwind staat, maar toch is het stil. Als er nu een deur stond te klepperen, ja, dat zou ik irritant vinden. Daar moet je dan ook héén.
Er zijn mensen die op hun telefoontje buienberichten kunnen lezen. Voordat ze de deur uit gaan, kijken ze ernaar en zeggen: “Over 5 minuten gaat het regenen. Ik wacht nog even.” Een nuttige gang van zaken, waartegen ik ook licht verzet voel, zonder dat ik dat verzet efficiënt kan uitleggen. Het is niet omdat mijn hele leven zonder buienberichten heb doorgebracht zonder dat ik er blijvende schade van heb ondervonden. Er waren natuurlijk wel buienberichten, maar die hoorde je op de radio of las je in de krant. En meestal klopte die informatie niet.
Tegen het instituut van het koningschap kun je bezwaren hebben, tegen de traditie, de gevolgen van de traditie, maar toch nauwelijks tegen onze koning. Hij doet zo goed mogelijk wat hij kan en mag. Hij is nu op onze eilanden in het Caribisch gebied en voordat hij ging, heeft hij een paar keer gezegd dat hij echt niet in de weg wilde lopen. Hij zei het zo nadrukkelijk dat hij natuurlijk in de weg moest lopen. Hoe het vandaag gaat, weet ik niet, maar gisteren was men daar naarstig op zoek naar een plek waar hij bezorgd kon gaan kijken.
Werken in de uitvaartbranche wordt steeds populairder, lees ik. Iedereen kan het worden, ik bedoel: een diploma hoeft niet. Er doemen dus ook personen in op die je liever niet tegenkomt. Even jeukte de zoutloze behoefte op te schrijven: bij wie je niet dood gevonden wilt worden. Maar wanneer ik dat doe, weet ik dat ik niet meer te stuiten ben en binnen deze thematiek wil ik dat vermijden. Ik hoor dat er prijsvechters zijn die met aanbiedingen komen waarover je blijkbaar graag even nadenkt. Misschien let ik niet goed op, maar wat zijn dat dan voor aanbiedingen?
Morgen, maar dan 25 jaar geleden, verscheen mijn eerste column in deze krant. Dat weet ik omdat mijn vader die uitknipte. Heeft hij daarna altijd gedaan, tot zijn dood in 2008. Mijn moeder nam het van hem over, maar ook zij leeft niet meer. Mijn eerste column ging over een verkoopadviseur bij wie ik een apparaat wilde kopen. Er ging iets mis.
Het woord kende ik niet: coulrofobie. Betekent dat je bang bent voor clowns. Ik weet niet of er in mijn omgeving een coulrofoob is. Ja, een vriend vindt clowns weerzinwekkend, maar dat betekent nog niet dat je er bang voor bent.
Afgelopen dagen had ik het niet over de vrouwtjes over wie strafpleiter en kamerlid Hiddema in het openbaar sprak toen hij een bijdrage wilde leveren aan het debat over integratie. Mannen van elders die willen integreren, moeten dat vooral tussen de lakens doen. Met de vrouwtjes dus. Nederlandse vrouwtjes in dit geval. Ik geef het kort door de bocht weer, maar het kan, geloof ik, alleen maar kort door de bocht weergegeven worden.
