Wanneer het einde van het jaar nadert, komen de lijstjes weer: het beste dit, het meest opvallende dat. Waarom doen we dat? Waarschijnlijk om te beseffen wat het bijna verdwenen jaar ons geboden heeft.
Met enige regelmaat bezoek ik de fitnessclub. In plaats van met enige regelmaat, zei ik liever twee keer per week, want dat is mijn streven, maar ja, dat komt er niet altijd van, ik doe mijn best. Sinds vorige week vindt de coach (personal coach) dat ik ook moet boksen. Misschien is boksen een te groot woord. De coach helpt me de bokshandschoenen aan te trekken (een kan ik zelf, de tweede niet) en dan moet ik tegen een grote, langwerpige zak stompen.
Voor mijn verjaardag kreeg ik vrijdag twee keer de scheurkalender van Peter van Straaten. Het enige wat ik daaraan minder vind, is dat die `Zeurkalender’ heet. Ik word er erg vrolijk van en dat word ik van gezeur nooit. Dat ik de kalender twee keer heb, betreur ik niet. Heb ik er een voor mijn werkkamer en eentje voor elders in huis. Overal ligt hier wel een boek van Peter van Straaten. Sommige ken ik door en door, maar toch kan ik iedere tekening telkens opnieuw zien.
Ze zorgen misschien voor overlast, maar toch houd ik ervan: Italiaanse toestanden. Soms wordt ervoor gewaarschuwd: “Laten we dat maar niet doen, want dan krijgen we Italiaanse toestanden.” Het gaat dan om chaos, om een gang van zaken die enorm uit de klauw loopt, iedereen staat er met opgetrokken schouders naar te kijken. Waarom ik ervan houd, is omdat ik ontregeling soms verfrissend kan vinden. We gaan dan opnieuw nadenken over iets waarvan we meenden dat we het op orde hadden.
Wachttijd probeer ik nooit als verloren tijd te beschouwen, maar daar moet ik natuurlijk wel mijn best voor doen. Wachten is vaak lastig. Het kan meevallen als je precies weet hoe lang je op iets of iemand moet wachten, maar dat is meestal niet het geval.
Sylvana Simons is niet meer de stem van bouwmarkt Karwei. In reclamefilmpjes dus. Ik las het ergens, weet niet meer waar. Ik las ook waarom de bouwmarkt Sylvana aan de kant heeft gezet. Ze willen daar niet werken met een `actieve politica’. Sylvana heeft begrip voor dat standpunt. Inmiddels heeft de actrice Anna Drijver haar baantje overgenomen, want `haar stem lijkt op de stem van Sylvana’.
Graag herhaal ik het: je loopt naar buiten en je komt in een verhaal terecht. Binnen kan er ook van alles gebeuren, maar op straat en in de vrije natuur hebben de verhalen meer de ruimte. Zojuist kom ik terug van de bakker en zie bij twee vuilniszakken een kerstboom liggen, geen oude van vorig jaar, nee, een verse, zonder kluit. Wat is er gebeurd in het huis waar die boom onlangs, zeer onlangs is binnengebracht? Want dat er iets gebeurd moet zijn, is duidelijk. Niemand koopt een kerstboom en denkt thuis: nee, toch maar niet. Of: past helaas niet bij het behang.
Sinterklaasgedichten schrijven kan ik niet. Ze komen er wel, maar vraag niet hoe. Om in de sfeer en op tempo te komen pak ik er boeken bij van zéér rijmende dichters. Gisteren Guido Gezelle. In mijn werkkamer staat zijn verzameld werk, twee mooie banden, dundrukpapier. Ik heb er nog nooit één regel in gelezen. De twee delen stonden in de boekenkast van mijn ouders en toen ik een jaar of veertien was, nam ik ze mee naar mijn smalle jongenskamer, benieuwd naar wat het was.
Als ik lees dat iets het gevolg is van nieuwe Europese regelgeving, denk ik meteen aan Hans van Baalen. Komt doordat hij vaak nieuwe Europese regelgeving komt toelichten. Dat doet hij alsof hem die regelgeving wordt verweten. Ik voel me er soms ongemakkelijk bij. Banken moeten binnenkort onze gegevens verkopen aan derden als die erom vragen. Behalve als we dat niet willen, maar ja, dan moet je de boel natuurlijk goed in de gaten houden.
Toen ik gisterochtend las over het overlijden van Jim Delligatti, de bedenker van de Big Mac, kreeg ik er zin in. Niet in de dood, maar in een Big Mac. Best raar, want het was een uur of zes. Ik lag nog in bed en dat is wat mij betreft niet de plek om aan een hamburger te denken. Maar nu wel. In het bericht over Jim Delligatti stond hoe de Big Mac was samengesteld, en misschien was dat het wel: ik proefde hem. En ik besefte ook dat het lang geleden was dat ik er een gegeten had. Zou je over zoiets heen kunnen groeien?
