Als ik bij het station in de taxi stap, besef ik dat ik het adres van mijn bestemming niet heb opgeschreven, maar misschien is dat ook niet nodig. `Naar de gevangenis graag,’ zeg ik. Vind ik ineens wel een raar zinnetje. Misschien moet je ook niet `gevangenis’ zeggen, maar `penitentiaire inrichting’. Het kan best zijn dat de taxichauffeur dan vindt dat ik iets te hoog van de toren blaas en dat moet je in taxi’s voorkomen. Ik heb trouwens de woorden `penitentiaire inrichting’ nog nooit uitgesproken en als ik dat wel doe, struikel ik er vast enorm over.
Paar keer per maand ga ik naar de meisjes van de muziek. Zo heten ze in mijn hoofd: de meisjes van de muziek. Twee mooie woorden, meisjes en muziek. Ze hebben een winkel hier in de buurt, cd’s, langspeelplaten en een klein aanbod dvd’s. Ze zijn, wat heet, jonge ondernemers, hebben altijd een goed humeur en houden van de persoonlijke benadering. En we hebben het over muziek natuurlijk. Hun smaak is anders dan de mijne, maar toch komen we met sommige voorkeuren elkaar hartelijk tegen.
Alle kleine beetjes helpen. Woorden die bij mijn opvoeding hoorden. Die is al een tijdje voorbij, misschien iets te vroeg beëindigd, maar waarschijnlijk geldt dat voor alle opvoedingen. Misschien moet je opvoeding wel je hele leven doorgaan. Nu ik dit zo parmantig noteer, weet ik zeker dat het waar is. Dagelijks leer je bij en wat je bijvoorbeeld leert in je omgang met de mensen om je heen, hoort bij je opvoeding, alleen ben je daar zelf verantwoordelijk voor.
`En hoe is het gewicht?’ De verpleegkundige tegenover lacht vriendelijk, net zoals ze de vraag vriendelijk stelt. Maar ja: `het gewicht’ is iets anders dan `uw gewicht’. Het is net of `het gewicht’ nogal buiten me omgaat, iets waarnaar ik zelf ook een beetje raar zit te kijken. Misschien kon ik van `het gewicht’ ooit iets maken, maar inmiddels ben ik kansloos geworden. Het is een autonoom ding geworden, het hoort nog wel bij mij, in principe, maar veel hebben we niet meer met elkaar van doen.
Er ging er iets mis met mijn pinpas. Drie keer verkeerde code ingedrukt. Eigen schuld, maar ook van de man achter de toonbank, want die bleef maar ontremd tegen me praten. Afgeleid. Pas geblokkeerd!
Graag ga ik naar de bioscoop. Natuurlijk weet ik dat ik alle nieuwe films vrijwel meteen thuis kan zien, maar de bioscoop heeft nog altijd mijn voorkeur. Het erheen lopen, in de vitrine kijken, de naam van de film uitspreken terwijl je een kaartje koopt, nog een paar minuten wachten voordat je naar binnen mag, voelen dat je nieuwsgierigheid en verwachtingen groter worden, het is allemaal één grote gebeurtenis die ik thuis niet voor elkaar krijg. Ik denk dan ook altijd aan mezelf als kind. Toen had ik dat ook al.
Wat hoor je als je hoort dat een stem niet meer zo jong is? Want natuurlijk wordt een stem ook oud, net als bijvoorbeeld gewrichten en gelaatstrekken. Er komt kraak in en ruis. Toch hoor ik dat niet in de stem achter me.
Vaak zie je een Bekende Nederlander in een reclamespotje. De bedoeling is dat je gaat doen wat de Bekende Nederlander daarin doet. De Bekende Nederlander ontvangt daar veel geld voor. Dus het zal werken.
