Niets is lang geleden, maar van de televisieserie Swiebertje heb ik toch het gevoel dat het wel zo is, jaren 60 vorige eeuw. Ik keek niet altijd, had al gauw andere dingen aan mijn hoofd, de nieuwe muziek en alles wat daarmee te maken had, maar wat ik graag zag, het liefst samen met mijn vader, was wanneer de hevig besnorde politieagent (`veldwachter’) Bromsnor door de burgemeester gebeld werd. Bromsnor ging in de houding staan en met de hoorn van de telefoon aan zijn oor, salueerde hij plechtig. Voor zijn ontzag voor de burgemeester waren geen woorden.
Het kunnen kleine dingen zijn die erin hakken. Maar ja, wat is klein? Ik lees dat een rijbewijs meer dan 3000 euro kost. Twee jaar geleden was dat minder, 600 om precies te zijn, dus 2400 euro. En of het nog niet genoeg is staat er ook nog bij dat kandidaten 43 lesuren nodig hebben. Als de dag van gisteren. Zo heet het. Als de dag van gisteren herinner ik me mijn rijlessen. Niks 3000 euro. Ik wil er liever niet aan denken, maar als ik dat toch doe, denk ik: viervoudige ervan. Minstens.
Er zijn schoolgaande kinderen die straks niet rustig kunnen bekomen van de laatste lesdag. Nee, huphup naar een lange rij op Schiphol en tegen middernacht met een vertraagd vliegtuig naar een koortsig heet land in het zuiden van Europa. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was. Anders, dat wel.
Sommige berichten lees ik intensief, paar keer achter elkaar graag. Bijvoorbeeld over een Amerikaans onderzoek dat ons vertelt dat je je minimaal 150 minuten per week matig intensief moet bewegen. Risico op hartklachten wordt dan minder.
Als je een vraag niet meteen kunt beantwoorden, ben je vaak geneigd te zeggen: `Goeie vraag.’ Wat is het verband tussen de Vierdaagse en het proces de baas te worden van het blije verstandshuwelijk tussen GroenLinks en PvdA, wat trouwens `de kar trekken’ heet? Goeie vraag.
Natuurlijk las ik afgelopen dagen veel over Jane Birkin, actrice, zangeres, fenomeen, zondag gestorven, 76 jaar oud, helemaal niet oud trouwens, ze is nooit oud geworden. Gelukkig vertelden die stukken veel meer dan dat ze de zuchtzangeres was in Je t’aime…moi non plus uit 1969, geschreven door Serge Gainsbourg met wie ze twaalf jaar onstuimig leefde.
In de vroege vooravond van donderdag zette ik in de auto de radio aan, hopend op nieuws uit Wimbledon over de spannende wedstrijd tussen Jabeur en Sabalenka, en kwam terecht in een actualiteitenprogramma waarin het ging over het vertrek van Sigrid Kaag. Inderdaad, belangrijker. Het kan er even niet vaak genoeg over gaan, graag zelfs langer dan even. Het is niet alleen haar vertrek, door mij zeer betreurd, maar de staat van het land: de bedreigingen van het meestal hersendode tuig.
In de vroege vooravond van donderdag zette ik in de auto de radio aan, hopend op nieuws uit Wimbledon over de spannende wedstrijd tussen Jabeur en Sabalenka, en kwam terecht in een actualiteitenprogramma waarin het ging over het vertrek van Sigrid Kaag. Inderdaad, belangrijker. Het kan er even niet vaak genoeg over gaan, graag zelfs langer dan even. Het is niet alleen haar vertrek, door mij zeer betreurd, maar de staat van het land: de bedreigingen van het meestal hersendode tuig.
`Welk ding?’ Ik vraag dat, altijd nogal ongeduldig, omdat ik zo graag wil dat ieder ding het woord krijgt dat bij het ding hoort. Alles wat niet leeft, is een ding. Het moet natuurlijk niet te groot zijn: een container of een kerktoren is geen ding. Meestal is een ding iets wat je kunt vasthouden. En ieder ding heeft een naam. Vaak is het luiheid als je een ding een ding noemt of heb je geen zin over het ding na te denken. Maak ik me ook vaak schuldig aan.
Al een paar keer zag ik een film waarin acteurs (m/v/x) digitaal jonger waren gemaakt. Het valt enorm op dat het is gebeurd. Ik bedoel: je denkt niet dat je beelden van lang geleden ziet toen de acteur nog fris en fruitig was, nee, je vraagt je vooral af wat een digitale verjonging met iemand doet. En je constateert dat het niet echt werkt. De techniek moet nog verfijnd worden, wat binnen afzienbare tijd vast het geval is.
