De meeste openbare voorzieningen zijn bedacht en aangebracht om onze gang door het openbare leven makkelijker te maken. Misschien niet altijd makkelijker, maar dan dienen ze onze dynamiek in het openbare leven in ieder geval te begeleiden. Soms hangt er iets raadselachtigs omheen en dat kan me dan amuseren.
Paar weken geleden loop ik ’s ochtends in alle vroegte de fitnessclub binnen. Om in gymzaal te komen moet je langs een balie. Daar kun je koffie bestellen en dranken waarvan je langer leeft. Als je die balie passeert en naar links kijkt, zie je een zwembad, een niet al te groot waarin je een duik kunt nemen na de inspanningen. Hotelgasten mogen er ook gebruik van maken. De fitnessruimte bevindt zich in een hotel. Over dat hotel kan ik niet zo heel veel zeggen, maar wel weet ik dat je welvarend moet zijn om er te kunnen logeren.
Alles wat van belang blijkt in mijn leven, is het gevolg van het toeval. Dat weet ik zeker. Maar ik weet bijna niets zeker, ik dénk dat ik het zeker weet. Ik moet me er niet te veel mee bezighouden, want dat doet mijn relatie met het toeval geen goed. Het toeval is er ineens, meer valt er niet over te zeggen. Je kunt er niet eens conclusies aan verbinden. Doe je dat wel, dan ben je naïef.
Mijn leven duurt al een tijdje en ik maakte veel zomers mee, maar of er een tussen zat die sportzomer werd genoemd, staat me niet meer bij, maar het kan zijn dat ik maar half oplette. Van de zomer van dit jaar weet ik het zeker, een groot deel ervan was een sportzomer en ik heb die ook met volle teugen meegemaakt.
Kijk, dan mis je de praatprogramma’s, in dit geval speciaal Peter R. de Vries die uitlegt hoe het zit met de man die van de Staatsloterij een bedrag heeft gekregen omdat hij zich misleid voelt. Peter R. de Vries wist hier uiteraard al van, al maanden geleden, maar hij kan vertellen hoe de Staatsloterij aan het bedrag van 4250,-- komt, want dat is een raar bedrag. En wat we moeten denken van die geheimhoudingsclausule, dus dat die man 5000,-- moet betalen wanneer hij en boekje open doet over zijn regeling met de Staatsloterij.
Aangewezen op de Franse televisie zie ik vooral de Franse prestaties op de Olympische Spelen. Vrijdagavond zat ik zeer te wachten op de hockeyfinale, maar die wedstrijd was hier toch maar een detail. In plaats daarvan zag ik minstens twee sporten die ik niet kende, maar die ruim aandacht kregen omdat Franse vrouwen hoge ogen aan het gooien waren. Een ervan was een vechtsport: twee vrouwen schopten de hele tijd tegen elkaar. Hun handen en armen mochten ze niet gebruiken. Alleen de benen. En in de andere sport stond een groep vrouwen te wachten op een signaal.
Wanneer ben je volledig volwassen? Dat ik het antwoord op die vraag niet weet, wijst erop dat ik nog best wel een lange weg te gaan heb. Of ik dat erg vind? Geloof het niet en dat zegt ook wel iets. Wat bijvoorbeeld van een volwassen houding kan getuigen is de omgang met openbare correctie.
De geschiedenis van het woord heb ik nooit aandachtig gevolgd, maar ik geloof dat een pensionado aanvankelijk een gepensioneerde was die zich vooral aan de Spaanse kust ophield. In een van de brandpunten van dat leefgebied is een vriend van me huisarts en die kan er zeer opmerkelijke verhalen over vertellen. De betekenis van het woord heeft zich verbreed: de gezonde kapitaalkrachtige senior. Kan natuurlijk nog altijd in Spanje wonen, maar Mook of Velp is ook mogelijk.
Een gezegde waaraan ik nooit meer dacht is `Een tevreden roker is geen onruststoker’. Hier in het diepe zuiden van Frankrijk komt het weer tot leven. De Fransen roken lekker door, alsof er nooit iets over is gezegd. Of ze het binnenshuis doen, geen idee, maar buiten staan of zitten of lopen ze nonchalant te genieten. Niet iedereen natuurlijk, maar ze zijn wel in de meerderheid, schat ik.
