In de laatste dagen van het jaar zit weinig beweging. Ik mis die behoorlijk en was daarom blij met het NK schaatsen zondag. Ik keek niet, ik luisterde naar de radio. Dat vind ik vaak prettig, naar sport luisteren. Volgens mij ben je er actiever mee bezig dan wanneer je voor het scherm zit. Wat er het afgelopen jaar met Ireen Wüst was gebeurd, had ik niet scherp gevolgd, wel wist ik dat er van alles mis was gegaan. Gelukkig kon ze zich daarvan zondag herstellen. Ze vertelde van ver te komen. Het is lekker Ireen Wüst kort na een race te horen.
Je hoort er minder over: dat mensen elkaar `een beleving’ cadeau doen. Middagje sauna, bioscoopkaartje inclusief emmer popcorn, dat soort dingen. Het is mij nog nooit overkomen. Wel heb geoefend hoe ik moet kijken als ik zo’n cadeau krijg, maar het kan geen kwaad die blik altijd bij de hand te hebben. Medewerkers van een zwembad in Ede boden vluchtelingen een zwemuitje aan. Woord kende ik niet. Het sprong uit het bericht omhoog zonder dat ik de rest had gelezen.
Zag net een lijst van de beste cd’s van 2015. Maar één ervan had ik ook, terwijl ik toch muziekliefhebber ben. Is er iets met me aan de hand? Misschien een uitstekende vraag op deze dagen van Terugblikken & Vooruitkijken, want we kunnen er niet onderuit dat het dat soort dagen zijn. Het lijstjes met de beste cd’s is maar een van de vele lijstjes die ik overal aantref. Je zou zeggen dat het land in de ban is van bezinning, maar als je de straat op gaat krijg je die indruk niet. De meeste mensen worden door haast opgejaagd.
Gisterochtend ging het in een radioprogramma over de rijke vluchteling. Moeten we die geld vragen voor onze gastvrijheid? Aanleiding was uiteraard het standpunt van de Deense regering. Vluchtelingen mogen voor 400 euro aan geld of waardevolle bezittingen houden, de rest wordt afgepakt. O ja, mobiele telefoons mogen ze ook houden en andere voorwerpen die nodig zijn voor `een bescheiden levensstandaard’. Laatste details kende ik nog niet. Toen ik vorige week van de aanpak hoorde dacht ik: wat vernederend. Nu de aanpak genuanceerd is denk ik ook: wat ingewikkeld.
De eerste kerstkaart werd in 1843 verstuurd. Kerstkaart dus, nieuwjaarskaarten waren er al eerder, tweede helft vijftiende eeuw. Dit weet ik allemaal niet uit mijn hoofd, ik las het ergens. De kerstkaart is helemaal niet zo heel oud. Jammer dat die traditie nu al is verschraald. Ik ontving er dit jaar drie en meld dit niet om erover te klagen, het valt me alleen maar op. Via de mail komen berichten die vaag op kerstkaarten lijken, maar die zijn veel te uitbundig zijn en zeggen me daarom weinig.
Tegen het woord `knaller’ voel ik altijd verzet, in wat voor samenstelling dan ook. Kiloknaller bijvoorbeeld. Of, ik las het deze dagen, kerstknaller. Gaat dan niet om vuurwerk, maar om een nieuw kerstlied dat onmiddellijk populair wordt en dat we allemaal mee kunnen zingen. Ik weet nog niet of ik aan zo’n lied behoefte heb, maar wel dat ik hier thuis nooit zal zeggen: `Zeg, zet de kerstknaller nog even op.’ Om vervolgens tijdens het beluisteren ervan emotioneel naar de kerstboom te staren. Tijdje geleden belde een vage kennis op.
Pas een paar dagen voor Kerstmis kwam bij ons de kerstboom in huis. Over mijn kindertijd heb ik het nu. Als volwassene heb ik geen kersttijdpad, het is maar wat het beste uitkomt. Nu heb ik nog steeds geen boom. Wordt waarschijnlijk morgen, dus –maar dat besef ik nu pas- zoals mijn ouders gewend waren. Dat vond ik wel goed, eerlijk gezegd, nog steeds. Bijna overal stónd er al een en wij mochten nog. `Mochten’ want de traditie was een cadeau van de donkere dagen. En nogal een gebeurtenis. Op tafel stond en lag alles klaar. Mijn ouders gingen samen een boom kopen.
Waarschijnlijk was ik te overhaast toen ik meende dat ik al voldoende had nagedacht over de kerstborrels. Voornaamste conclusie: vooral mijden. Deze krant heeft op zaterdag een magazine. Ik bewaarde dat van vorige week waarin staat hoe je op kerstborrels om moet gaan op mensen op wie je niet zit te wachten – of staat te wachten, in dit geval. Er worden ook tips gegeven hoe van ze af te komen.
De Nijmeegse hoogleraar Bas Bloem en zijn team zeggen dat Poetin loopt zoals hij loopt, om zijn hand bij zijn pistool te houden. Dus in een holster op of in de buurt van de rechterheup. Als hij loopt is zijn linkerarm wel in beweging, maar de rechter- hangt stram naast zijn lichaam. Engelse collega’s van professor Bloem dachten eerst aan Parkinson, maar toen ze Poetin wat beter bestudeerden, wisten ze al snel dat het dat niet kon zijn. Premier Medvedev loopt ook zo. Andere mannen in dezelfde sfeer ook.
Kan best zijn dat eind van deze week niemand nog aan Anouchka van Miltenburg denkt. Nog even en dan worden er weer jaaroverzichten uitgezonden. Daarin zal ze voorkomen en misschien wordt dan weer gezegd dat ze in de parlementaire geschiedenis de tweede Kamervoorzitter is die voor de finish moest opstappen. En dat deed ze ook nog aan het einde van een zaterdagmiddag. Iedereen heeft dan iets anders aan zijn hoofd, boodschappen uitpakken, met een grote borrel en een zak doppinda’s op de bank liggen, misschien de boel een beetje opruimen, dat soort werk.
