Een klein bericht, maar het houdt me wel bezig. Vodafone wil Nederlanders met een mobieltje weer aan het bellen krijgen. Ik las het echt, moest het zelfs nog een keer lezen en wist niet dat het een probleem was. Blijkbaar is de concurrentie met andere webdiensten heftig. Omdat ik hieraan nooit meedeed, weet ik niet precies wat de kwestie is, en dat spijt me. Het spijt me steeds meer, eerlijk gezegd. Ook omdat ik geen idee heb wat ik moet inhalen en daarom voel ik me achterlijk. Maar goed, Vodafone vindt dat Nederlands te weinig bellen.
Als het Prinsjesdag is, weten we dat het jaar begint op te schieten. Dat merk je ook aan de gebeurtenissen die zich herhalen. Het lekken van de troonrede bijvoorbeeld. De verbazing over de lekkage. De verontwaardiging over de lekkage. Gisteren natuurlijk ook de korte reportage over het trainen van de paarden op het strand, want wij zijn wel min of meer aan Prinsjesdag gewend, de paarden nog steeds niet. Een militair met een hoge uitstraling legde een en ander uit. Dat deed hij rustig en inzichtelijk.
Veel van wat ik zeg of doe, gebeurt in onbewaakte ogenblikken. Daar sta ik nooit bij stil, maar dit weekend wel. Ik las dat Felix Rottenberg zei dat hij zijn uitspraken over zijn partij, de PvdA, en leider Samsom `in een onbewaakt ogenblik’ had gedaan. Dat wil niet zeggen dat hij er spijt van heeft, denk ik. In de partij zijn ze kwaad over die kritiek. We weten inmiddels dat je alleen maar last van kritiek kunt hebben als die terecht is. Felix Rottenberg was voorzitter van de commissie die PvdA-kandidaten voor de volgende Tweede Kamerverkiezingen selecteert.
Natuurlijk keek ik eergisteravond naar de speciale uitzending over de vluchtelingenproblematiek. Een zeer informatief programma dat toch niet echt verhelderend bleek. Ja, helder was dat de staatssecretaris die erover ging niet de indruk maakte de juiste man op de juiste plaats te zijn. Hij leek me vooral iemand die met iets opgescheept zat. Desgevraagd antwoordde hij op de vraag of hij bereid was een vluchteling in huis te nemen, dat hij daaraan niet meedeed. Dat antwoord valt hem niet kwalijk te nemen.
Voor het eerst in vier weken betreurde ik dat ik niet thuis was, maar in het dorp aan zee, dus niet in mijn werkkamer waar de boeken van Joost Zwagerman staan. Daarin wilde ik meteen gaan bladeren toen het bericht van zijn dood kwam. Boeken van een overleden schrijver verzetten zich tegen de dood. Hier is hij toch, zeggen die boeken. Hier in het huis aan zee ligt alleen zijn telefoonnummer. Paar jaar geleden kwam ik hem in het dorp tegen. Hij woonde tijdelijk in de buurt, in een vakantiehuisje. Zijn huwelijk was voorbij en dan gaan mannen vaak naar vakantiehuisjes.
Natuurlijk zal er binnenkort gezegd worden dat we ons van onze beste kant laten zien. Wij Nederlanders dus. Het Rode Kruis opent Welkom Winkels op plaatsen waar asielzoekers tijdelijk gehuisvest worden. Daar brengen wij dus gul spullen heen. Zijn we beter in dan in het geven van geld. Aan dat laatste heeft iedereen meer. Het gironummer is 6868. Maar goed, als we het toch vooral met spullen willen doen, moeten we wel op kwaliteit letten. Het zijn niet de asielzoekers die dat eisen, maar de hulpverlenende organisaties.
Is een museum racistisch als er een schilderij hangt waarop een slaaf staat afgebeeld? Schilderij van lang geleden dus? Nu kan een gebouw natuurlijk niet racistisch zijn, maar een koets ook niet. Zaterdag hoorde ik op de radio iemand zeggen dat de Gouden Koets racistisch is. Vanwege een bedenkelijk plaatje uit een andere tijd. Door hierover te beginnen sta ik met beide benen op glad ijs en op glad ijs ga ik me altijd raar bewegen. Vaak denk ik: kom op, alsjeblieft.
Altijd een ongemakkelijk woord gevonden: hersengymnastiek. Niet alleen het woord, maar vooral wat het betekent. Meteen voel ik lichte hoofdpijn. Neemt niet weg dat ik het nut ervan inzie. Als ik iets ingewikkelds lees wat ik niet per se hoef te begrijpen, ik kan het overslaan, maar toch wil begrijpen, merk ik dat ik aan hersengymnastiek doe. Als het helder voor me is, dient zich de voldoening aan die ik ken na intensieve sportbeoefening. Dat laatste doe ik te weinig en dat zou niet mogen. Ik lees een interview met Erik Scherder, hoogleraar klinische neuropsychologie.
Soms vergelijk ik mensen met dieren. Dus dat ik met iemand zit te praten en al snel een vergelijkbaar dier zie. Weet niet of ik het goed uitleg. Bijvoorbeeld een poes. Of een geschrokken vogeltje – ik denk nu aan een vriendin die nooit schrikt, maar er toch uitziet als een geschrokken vogeltje. Een caissière hier in de buurtsupermarkt vind ik een echte Mevrouw Schaap. Beren doen het ook prima. Beertje! Honden natuurlijk ook en het helpt als de baasjes op hun honden zijn gaan lijken, wat vaak gebeurt.
De uitdrukking `iets onder mijn schoen houden’ kende ik niet. Wel: onder de pet. Wil zeggen dat je iets weet, maar het niet zegt. Je kunt het er ook niet over hebben, ik bedoel dat je ook níet kunt zeggen dat je iets weet wat je voor je houdt. Dan wéét immers niemand dat je iets weet waarover je niets zegt. Maar het geeft natuurlijk wel een zekere status: onder jouw pet zit iets wat je daar (voorlopig) laat zitten. `Onder mijn schoen’ kan dus ook. Ik hoorde de heer Wilders het zeggen. Die heeft een geheim waarover hij in een geheim debat van gedachten wil wisselen.
