Paar dagen geleden zag ik in een krant een artikel dat ik alsjeblieft niet wilde lezen. Het handelde over melk. Een paar zinnen eruit waaiden naar me toe en daarin vielen de woorden `ongezond’ en `gevaarlijk’ nogal op. Daarom wilde ik met deze berichtgeving niets te maken hebben. Ik drink nauwelijks melk meer, maar een groot deel van mijn leven deed ik dat wel, ik geloof zelfs van harte, ja, ik vond het lekker.
Toen ik zondag hoorde dat Drs. P was overleden, vond ik natuurlijk meteen dat ik iets over hem moest schrijven voor de krant van maandag, een eerbetoon. Iemand die zo virtuoos met taal is omgegaan, verdient immers een diepe buiging. En die maak ik van harte. Het kwam er niet van en niet omdat ik iets anders te doen had. Ik bleef hangen in de vraag of ik hem bewonderde of dat hij me alleen maar amuseerde. Als ik hier nu iets dieper om inga, is het net of een ik een ontzettend serieus mens ben, en dat ben ik gelukkig niet.
Je komt iemand tegen die je nauwelijks kent, en kunt niet onder een kort gesprekje uit. Wat zeg je dan? Ik las er een artikel over, uiteraard met tips. Je kunt tegenwoordig niet meer iets behandelen zonder tips. Het vermogen zelfs tips te bedenken, is een beetje verpieterd. Een psycholoog, Marolijn van Burik, schreef er een boek over dat `Een praatje maken’ heet. Dat boek interesseert me, want ik ben slecht in dit soort sociaal contact. Ik herkén iemand soms niet eens.
Mijn werk hoop ik te blijven doen totdat de boel in mijn hoofd uitvalsverschijnselen begint te vertonen. Ik kan mezelf dus niet voorstellen als werkzoekende. Zojuist beving me een vaag verlangen het wel te zijn, niet lang, even, net lang genoeg om van de overheid geld te krijgen voor een cursus die me leert in een glazen bol te kijken. Of tarotkaarten te lezen. Ik kan helderziende worden en dus ook spiritueel belconsulent. Blijkbaar kun je ook meteen na de cursus aan de slag met een bellijn. Dan kan ik 29 cent per minuut verdienen.
In sommige kranten stond dat James Last deze week in Palm Springs overleed. Dat is in Californië. Maar het is Palm Beach in Flordida. Niet dat het belangrijk is, maar Florida is een betere omgeving voor de befaamde orkestleider. Niet alleen orkestleider, maar nog een heleboel meer. Deze dagen kwamen weer wat flarden van zijn muziek voorbij, want zo gaat dat dan, en ik besefte dat ik er nooit naar geluisterd heb. Ik hoorde haar wel, maar dat is iets anders dan luisteren.
Tweede Kamerlid Pieter Duisenberg (VVD) vindt dat het afgelopen moet zijn met leraren die saai lesgeven. Niet dat ze geliquideerd hoeven te worden, maar het is beter dat ze naar een andere baan zoeken. Ze hebben nog vijf jaar de tijd hun leven te beteren. Uiteraard probeer ik me de saaie leraren uit mijn schooltijd in herinnering te roepen. Waren die er wel? Misschien raar, maar ik geloof het niet. Ja, een paar waren in principe oersaai, maar er was altijd wel iets wat ze minder saai maakten.
Soms hoor je mensen zeggen dat `hier niets te beleven is’. Vind ik altijd een treurige mededeling. Alsof beleving iets is wat je moet worden aangeboden. Je kunt er ook zelf voor zorgen. Misschien lukt het niet meteen, maar als je even doorzet, komt het vast in orde. Vandaag wordt er in Ede een referendum gehouden. Democratie is een groot goed en fijn dat Ede ook meedoet. De brandende vraag is: zondagsrust of koopzondag? Los wat God ervan vindt, ik ben heel erg vóór de zondagsrust, hoewel ik die rust graag met een korreltje zout neem. Je moet ook weer niet overdrijven.
Soms hoor je mensen zeggen dat `hier niets te beleven is’. Vind ik altijd een treurige mededeling. Alsof beleving iets is wat je moet worden aangeboden. Je kunt er ook zelf voor zorgen. Misschien lukt het niet meteen, maar als je even doorzet, komt het vast in orde. Vandaag wordt er in Ede een referendum gehouden. Democratie is een groot goed en fijn dat Ede ook meedoet. De brandende vraag is: zondagsrust of koopzondag? Los wat God ervan vindt, ik ben heel erg vóór de zondagsrust, hoewel ik die rust graag met een korreltje zout neem. Je moet ook weer niet overdrijven.
Heimwee is een zware emotie. Ook een dwarse. Je doet er meestal wat vaag over, ik bedoel dat je zelden zegt: `Ik heb heimwee. Dát is er aan de hand.’ Iemand heeft immers die érge vraag gesteld: `Is er iets?’ Heimwee dus. Uit mijn jeugd herinner ik me dat je zwak gevonden werd als heimwee je vervulde, terwijl het groter was dan jezelf. Je verdronk er bijna in. Het is ook een mooie emotie: ergens is er een plek die je thuis noemt, en nergens voel je je beter dan daar. Is nogal wat. Ik kan er nog steeds last van hebben, als `last’ het goede woord is.
Nu het eindelijk zomer wordt, kan het nieuws grappig gaan trillen. Berichten krijgen een vreemde schoonheid. Denk bijvoorbeeld aan de stomdronken egel van een paar dagen geleden. Had een kapot gevallen fles advocaat leeg gelikt en werd daarom Dick Advocaat genoemd. In de winter had deze gang van zaken nauwelijks aandacht getrokken. Iets anders maar toch vaag binnen dezelfde categorie: gedoe rond de reiskostenregeling voor leden van de provinciale staten. Moeten voortaan in de tweede klas in de trein. De Gelderse factievoorzitter van de VVD beklaagde zich daarover.
