Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

De Gelderlander

Geur

Onweer om heimwee naar te hebben, dat van eergisternacht. Natuurlijk snap ik dat je weinig met deze mededeling kunt, als je kelder onder water liep of de bliksem een boom op je huis knalde, maar zelf ben ik een liefhebber van noodweer, vooral dus van onweer dat niet te kort duurt. Eergisternacht werd ik dus op mijn wenken bediend. Rond half drie kwam het lekker dreigend aanrollen, ik werd er meteen wakker van en ging voor het raam zitten wachten.

Klaar

Goed dat je herinneringen ook kunt afsluiten. Ik wist niet dat het kon, maar na een dagje bezinning weet ik het wel. Ben blij dat we zondag niet tegen Duitsland hoeven te spelen. De dagen voorafgaande aan woensdag hoorde ik iets te vaak korte, vage gesprekken over veertig jaar geleden. Ik snap dat wel, maar nu is het klaar. Nederland verloor van Duitsland dat toen nog West-Duitsland heette, want Europa zag er anders uit. Je krijgt soms de indruk dat Nederland het recht had die wedstrijd te winnen, maar ze wonnen niet.

Status

Onze gezondheid loopt geen gevaar bij een bezoek aan een lunchroom, begrijp ik. (Even iets anders dan voetbal.) Ik lees over een onderzoek dat verricht naar hygiëne. Misschien zie ik iets over het hoofd, maar het gaat dus vooral over lunchrooms. Mooi woord uit een andere tijd: lunchroom. Althans in mijn beleving. Nooit spreek ik meer in een lunchroom af. Ik passeer er een als ik van station Arnhem naar de winkelstraat loop. De schnitzel is er populair, stel ik vaak vast. Wil ik bij wijze van lunch een schnitzel eten?

Mijmeren

Iedereen die ik spreek, is opgewonden vanwege de wedstrijd van morgenavond, ook mensen van wie ik dat niet zou verwachten. Ik ben het ook en moet mijn best doen me bezig te houden andere zaken die aandacht vragen. Soms denk ik: als we morgenavond verliezen, hoe moet het dan daarna met ons? Ik heb nu al het gevoel dat we dan ineens alleen gelaten worden in een zomer waarmee we ons geen raad weten. Ja, de Tour is er nog, maar daar moet je net zin in hebben. Ik heb dat nooit, maar dat komt omdat ik de puntentelling niet begrijp.

Stilte

Toen het zaterdagavond tegen half tien stil begon te worden op straat, keek ik nog even naar buiten. Stilte op straat vind ik aantrekkelijk. Er passeerden een man en een vrouw, duidelijk een echtpaar – ik moet ooit nog eens helder omschrijven waaraan dat precies te zien is. Hij was geheel in het oranje, met een hoofddeksel dat leek op de kop van de leeuw. Ook zijn gezicht was oranje geverfd. Hij zag er gespannen uit. Dat veroorzaakte ook iets droevigs in zijn uitstraling, vooral omdat hij moeizaam met die spanning omging. Zijn vrouw begeleidde hem.

Dingetje

Natuurlijk zijn er mensen die zogenaamd niet snappen waarom we zo bezig zijn met `dat’ voetbal. En dat moet je dan uitleggen. Word ik chagrijnig van, even maar, want dan is het weer over omdat ik aan de wedstrijd van vanavond denk. O ja, die mensen vragen ook: `Wat is er dan vanavond?’ Toen ik laatst Costa Rica zag spelen, dacht ik: die pakken we wel. Ik sprak die gedachte zelfs hardop uit. Dat moet ik niet doen. Ik heb niet zo veel verstand van voetbal als iedereen, maar weet wel dat de spelers van Costa Rica anders in de wedstrijd staan dan ons elftal.

Korreltjes

Iemand zijn lintje afnemen, ja, dat is een tragiek die moeilijk te duiden is. Critici van de homeopathisch arts Jan Scholten willen dat minister Schippers dat doet. Die critici vinden Jan Scholten een oplichter, omdat hij korreltjes uitdeelt aan doodzieke Aidspatiënten in Afrika. Lijkt me een onzinnige gang van zaken, maar dat zeg ik niet, want ik kan het als ondeskundige niet beoordelen. Ik lees dat Jan Scholten Aids geen ziekte vindt, maar een symptoom van iets. Keek ik van op. Waarvan dan?

Wachtkamer

Vaak, iets te vaak gebeurt het dat ik mensen niet herken terwijl dat wel zou moeten. Bijvoorbeeld op plaatsen waar ik hen absoluut niet verwacht. Of als ik in gedachten ben. Of als ik me heftig concentreer op iets wat zich dadelijk zal voordoen, bijvoorbeeld in de wachtkamer van een zorginstelling. Dan ben ik erg bezig met de vraag hoe ik mijn kwaal of ongemak zo goed mogelijk moet formuleren. `Dát is toevallig!’ klinkt het hard door de wachtruimte. Soms komen er drie zoenen achteraan. Dat is allemaal hartstikke hartelijk, maar ook een probleem: wie ben jij ook alweer?

Snel

Toen ik jong was, zeiden me ouders soms iets waarbij ik me niets kon voorstellen, en dat irriteerde me Bijvoorbeeld: `Het leven gaat zo snel.’ Met de toevoeging: `Dat merk je later wel.’ Voor mij was later nog heel ver weg en ik vond dat het leven helmaal niet zo snel ging. Was het maar later! Nu denk ik dat het ontstellend waar is wat ze zeiden. Ook hadden ze het soms over ouderdom en daaraan had ik al helemaal geen boodschap, want ze waren zelf nog zo jong. En ik ook. Bijvoorbeeld over hun ouders, mijn grootouders: dat het erge van oud worden was dat mensen om je heen dood gingen.

Sportpet

In het café bij mij op de hoek staat in deze tijd al in de namiddag de televisie aan. Voor de voetbalwedstrijden of programma’s over de voetbalwedstrijden. Uiteraard groot scherm. Vrijdagmiddag was dat allemaal nog niet begonnen, maar toch was er beeld. Ik zag De Rijdende Rechter aan het werk. Het geluid stond niet aan, want je gaat in een café niet met z’n allen De Rijdende Rechter volgen, althans niet in de cafés waar ik kom.

Pagina's